พอดีผมมีธุระแถวม.รามคำแหง พอเสร็จธุระเลยเข้าไปกินอาหารในม.รามระหว่างเข้าแถวรอซื้อข้าวได้ยินนักศึกษา2คนคุยการเมืองกันอยู่ได้ยินเค้าเรียกชื่อกันว่า ชื่อ ปอบ กับชื่อ แบบ ปอบ : ประเทศนี้ไม่ยุติธรรมกฎหมาย2มาตราฐาน แบบ : 2มาตราฐานอย่างไรอะ ปอบ : อย่างเรื่องแพรวาขับรถชนคนตายแล้วไม่ติดคุกไง คนรวยทำอะไรก็ไม่ผิด แบบ : เค้าโดนรอลงอาญาไม่ใช่เหรอ ปอบ : ก็แค่รอลงอาญาคนตายตั้งหลายคนนายคิดดูพ่อแม่พี่น้องบลาๆๆๆ แบบ : มันเป็นเรื่องประมาทแล้วเค้าเป็นเยาวชนกฎหมายได้บัญญัติไว้อย่างนั้นการเป็นเยาวชนมีเหตุลดโทษการที่พ่อแม่แพรวาไปดูแลชดใช้ค่าเสียหายให้แก่ญาติผู้ได้รับความเสียหายศาลเลยตัดสินโทษอย่างนั้น ปอบ : ไม่ยุติธรรม2มาตราฐานแพรวาต้องโดนประหารชีวิต แบบ : ความผิดซึ่งกระทำโดยประมาทเช่นนี้เอากฎหมายมาตราไหนมาประหารชีวิตเค้า ปอบ : ไม่รู้แต่แพรวาต้องโดนประหารชีวิตบลาๆๆ แบบ : .........................
ถ้าศาลตัดสินตามความถูกใจหรือความคิดเห็นของผู้พิพากษาในโซเชียล บ้านเมืองล่มจมไปนานแล้ว แรงโซเชียลมีถูกมีผิด หลากหลายความเห็น ไม่แน่นอน แต่กฎหมายไม่ใช่แบบนั้น เนื้อหาต้องเป๊ะ มีตัวบท มีวิธีดำเนินการ
คนไทยส่วนใหญ่จะมีความคิด 1 ตัดสิน (สะใจ) 2 ตัดสิน (ถูกใจ,ไม่ถูกใจ) โดยไม่ดูคำพิพากษาของศาลเลยว่ามีเนื้อหาสาระอย่างไรบ้าง เช่น คดีเกาะเต่า เป็นต้น
