เมื่อวานผมได้ไปต่อบัตรประชาชนที่สำนักงาน ระหว่างที่เดินลงมาจากสำนักงานผมแวะดื่มน้ำ เจอคุณลุงท่านหนึ่ง ท่าทางสุขภาพไม่ค่อยดีเดินเกาะขอบบันไดลงมาอย่างช้าๆ ผมเองเห็นท่าทางแกไม่ค่อยดี เลยเดินเข้าช่วยแกพยุงเดินลงมาด้านล่าง พอมาถึงข้างล่าง แกนั่งหอบสักพัก แล้วลุกขึ้นมาดื่มน้ำพลางเอาน้ำลูบหน้าเนื่องจากอากาศเมื่อวานนี้ค่อนข้างร้อน เลยทีเดียว ผมทักแกก่อนว่า ผม : เอ่อ...คุณลุงมาทำอะไรครับเนี่ย ลุง : ลุงมาแจ้งย้ายให้หลานมัน แล้วไอ้หนุ่มล่ะ มาทำไม ผม : ผมมาทำบัตรใหม่ครับ บัตรเก่าหมดอายุแล้ว 55... สักพักหนึ่งลุงแกมองเห็นปากกาด้ามหนึ่งที่แกหยิบติดมือลงมาด้านล่าง ลุง : อ้าว!!!! นี่มันปากกาของเค้านี่หว่า ติดมือมาเฉยเลย ผม : เดี๋ยวผมเอาไปคืนให้ครับคุณลุง ลุง : ไม่เป็นไร เดี๋ยวลุงเอาไปคืนเค้าเอง ผม : แต่คุณลุงอายุมากแล้วนะครับ เดี๋ยวเหนื่อยเปล่า ๆ นะครับอีกอย่างปากกาแค่ด้าม เดียว เค้าคงไม่ได้ซีเรียสอะไรขนาดนั้นหรอกครับใครจะเอาไปคืนแทนก็ได้ ลุง : ไม่ได้หรอก เค้าจะหาว่าลุงขโมยนะสิ อีกอย่างมันเป็นของหลวงลุงไม่อยากเอาไป หรอกมันไม่ดี ผม : ครับผม !??! ผมเองก็ไม่รู้จะทำยังไงทำได้แต่คอยพยุงแกขึ้นลงบันได พอลงมาถึงด้านล่างก็นั่งหอบชุดใหญ่ อีกเหมือนเดิม ผมเห็นศรัทธาในตัวลุงแกมาก แม้มันจะเป็นปากกาแค่ด้ามเดียวที่ราคาไม่ถึง สิบบาท แต่ด้วยความที่มันเป็นของหลวง ลุงแกถึงขนาดยอมเหนื่อยฝืนตัวเองเอาขึ้นไปคืน ให้เขา สิ่งนี้ทำให้ผมนึกไปถึงเรื่องหมุด ผมไม่รู้หรอกว่าฝ่ายไหนเป็นฝ่ายไหน ใครจะถูกใคร จะผิด แต่สิ่งที่ผมคิดคือ สิ่งไหนก็แล้วแต่ไม่ว่ามันจะมีราคาหรือไม่มีราคาอะไรก็แล้วแต่ แต่ถ้าสิ่งนั้นมันเป็นของของส่วนรวม และสะท้อนการเดินทางของประวัติศาสตร์ สังคม การเมือง หรือ วัฒนธรรม สิ่งนั้นยิ่งต้องถูกได้รับการปกป้องทางสังคม เพราะทุกสิ่งที่เกิด ขึ้นจนมาเป็นปัจจุบันนี้ มันย่อมประกอบด้วยเวลา และทุกการกำเนิดของเวลามันมีเรื่องราว แม้วันนี้ผมจะเหนื่อยใจกับสิ่งที่ดูเหมือนการทำเรื่องง่ายให้เป็นเรื่องยากของคุณลุง แต่พอผม เองได้เห็นความสบายใจ และรอยยิ้มของคุณลุง ผมก็หายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้งครับ
จริงครับ ถ้ารู้ว่าเงินงบประมาณมันเป็นเงินหลวง เป็นเงินของส่วนรวม คงไม่ออกนโยบายระยำจัญไรแบบจำนำข้าวทุกเม็ด ออกมาหาคะแนนเสียงหรอกครับ เอาเงินหลวงเงินงบประมาณมาซื้อเสียง บทความนี้ทำให้ผมเห็นตัวตนของคนกลางเลยว่า รับจ้างทำมาหากินโดยการมาโพสต์ข้อความใส่ร้ายป้ายสี เอาดีเข้าพวกที่จ้างตัวเอง เอาชั่วให้คนดีๆคนอื่น หวังใส่ร้ายบิดเบือนทางการเมือง ดีชั่วไม่แยกแยะเพราะต้องหาเงินเลี้ยงปากท้อง ถ้าไม่ทำแบบนี้ คนกลางก็ไม่มีอะไรจะแดกใช่มั๊ย? เลิกเถอะ ไปทำมาหากินสุจริตดีกว่า จะได้ไม่บาป กรรมจะได้ไม่ตามรังควาญ ตายไปไม่ต้องตกนรก
นั้นละครับ น้าป๊อปที่เรารักและรู้จัก เสือ-กอได้ทุกคน ตาสีตาสาแค่เดินผ่านยังทัก แต่หลานตัวเองอยู่บ้านด้วยกันไม่เคยสน ส่วนนิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่าลุงนั้นหนา มีจิตสำนึกกว่าน้าป๊อป และน้าป๊อปนั้นคิดว่าโกงสิบบาทยี่สิบบาทไม่เป็นไร เพราะขวัญใจนางฟ้าโกงเป็นล้าน จิ๊บๆ
แต่น่าแปลกนะครับ เดินเกาะขอบบันได ทำไมปากกาติดมือ หรือจริงๆ เหตุการณ์เป็นยังงี้ ลุงคนนั้นเดินตามมาทันน้าป๊อปที่พึ่งออกจากอำเภอ แวะซื้อน้ำอยู่ ลุง : หลานเอย หยิบปากกาเขาติดมานะ น้าป๊อป : เออ จริงด้วย ช่าง แ_ม เถอะลุง ลุง : ทำยังงี้ได้ไง ทำไมไม่ซื้อเองละ น้าป๊อป : ช่างมันดิ ลุง รัฐใช้ภาษีเราซื้อ ลุง : แล้วหลานจ่ายภาษีหรือเปล่าละ น้าป๊อป : ยุ่งน่า ไอ้แก่ แล้วน้าป๊อปก็เดินจากไปอย่างรวดเร็วด้วยความโมโห
เอาของหลวงไปไม่ดี แต่กระเป๋าแบรนด์เนม ไอโฟน บีบี ตกใจแล้วหยิบฟรีได้เลยนะ https://hilight.kapook.com/view/65245
เรื่องนี้ ผมยังไม่ได้รับรายงานจากผู้ใต้บัคับบัญชา เนื่องจากตอนนี้ผมมีภารกิจ ที่เร่งรีบมากๆ จนผมต้องนั่งทำงานบนรถไฟฟ้าบ่อยๆ มีหลายๆครั้งเองที่ผม ต้องกินโอเลี้ยงแกล้มปาท่องโก๋ในร้านอาแปะที่ผมคุ้นเคย รู้ไหมผมยุ่งมากๆเลย
ไม่ยักกะไปตกใจแถวจันทร์ส่องหล้าบ้างเนอะ ถามพวกควายแดงหน่อย เคยได้รับบริจาคอะไรจากนักโทษทักษิณบ้าง นอกจากปล้นเงินภาษีอากร มาแจกหาเสียงกะติดคุกติดตาราง และตายข้างถนนเอาศพมาแห่
