ดูกรพราหมณ์ อนึ่ง บุคคลบางคนในโลกนี้ เป็นผู้ฆ่าสัตว์ ... มีความเห็นผิด บุคคลนั้นย่อมให้ข้าว น้ำ ผ้า ยาน มาลา ของหอม เครื่องลูบไล้ที่นอน ที่พัก และเครื่องประทีป แก่สมณพราหมณ์ ผู้นั้นเมื่อตายไป ย่อมเข้าถึงความเป็นสหายของม้า ... ย่อมเข้าถึงความเป็นสหายของโค ... ย่อมเข้าถึงความเป็นสหายของสุนัข เขาย่อมได้ข้าว น้ำ มาลาและเครื่องอลังการต่างๆ ในกำเนิดสุนัขนั้น ดูกรพราหมณ์ ข้อที่บุคคลเป็นผู้ฆ่าสัตว์ ... มีความเห็นผิด บุคคลนั้นเมื่อตายไป ย่อมเข้าถึงความเป็นสหายของสุนัข ด้วยกรรมนั้น และข้อที่ผู้นั้นเป็นผู้ให้ข้าว น้ำ ผ้า ยาน มาลา ของหอม เครื่องลูบไล้ ที่นอน ที่พัก และเครื่องประทีป แก่สมณพราหมณ์ ผู้นั้นย่อมได้ข้าว น้ำ มาลาและเครื่องอลังการต่างๆ ในกำเนิดสุนัขนั้น ด้วยกรรมนั้น ฯ พระไตรปิฎก ฉบับหลวง (ภาษาไทย) ทสก. อํ. ๒๔/๒๔๕/๑๖๖ เพิ่งเห็นหมาแมวสมัยนี้เป็นแบบนี้กันมาก... แต่พระศาสดาตรัสไว้ตั้งสองพันกว่าปีมาแล้ว เอิ๊กๆๆๆๆ
เอาไปรวมกันเป็นมู้เดียวดีกว่ามั๊ง ขยันเกิน เอิ้กๆๆๆ ปอลิง เอิ้กๆๆๆ เรา ขอจดทะเบียนลิขสิทธิ์ ใช้ เคี๊ยกๆๆๆๆ ไปสิ
ขออนุญาตท่านมหาขอรับ แปะเรื่อง อานิสงค์การให้ธรรมทาน อานิสงส์แห่งธรรมทาน ! “สพฺพทานํ ธมฺมทานํ ชินาติ การให้ธรรมเป็นทาน ย่อมชนะการให้ทั้งปวง” …. ทานสูตร [๒๗๘] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ทาน ๒ อย่างนี้ คือ อามิสทาน ๑ ธรรมทาน ๑ ดูกรภิกษุทั้งหลาย บรรดาทาน ๒ อย่างนี้ ธรรมทานเป็นเลิศ ดูกรภิกษุทั้งหลาย การแจกจ่าย ๒ อย่างนี้ คือ การแจกจ่ายอามิส ๑ การแจกจ่ายธรรม ๑ ดูกรภิกษุทั้งหลาย บรรดาการแจกจ่าย ๒ อย่างนี้ การแจกจ่ายธรรมเป็นเลิศ ดูกรภิกษุทั้งหลาย การอนุเคราะห์ ๒ อย่างนี้ คือ การอนุเคราะห์ด้วย อามิส ๑ การอนุเคราะห์ด้วยธรรม ๑ ดูกรภิกษุทั้งหลาย บรรดาการอนุเคราะห์ ๒ อย่างนี้ การอนุเคราะห์ด้วยธรรมเป็นเลิศ ฯ พระพุทธเจ้าทั้งหลายได้ตรัสทานใดว่าอย่างยิ่ง ยอดเยี่ยม พระผู้มีพระภาคได้ทรงสรรเสริญการแจกจ่ายทานใดว่าอย่างยิ่งยอดเยี่ยม วิญญูชนผู้มีจิตเลื่อมใสในพระสัมมาสัมพุทธเจ้าและพระอริยสงฆ์ผู้เป็นเขตอันเลิศ รู้ชัดอยู่ซึ่งทานและการแจกจ่ายทานนั้นๆ ใครจะไม่พึงบูชา (ให้ทาน) ในกาลอัน ควรเล่า ประโยชน์อย่างยิ่งนั้น ของผู้แสดงและผู้ฟังทั้ง ๒ ผู้มีจิตเลื่อมใสในคำสั่งสอนของพระสุคตย่อมหมดจด ประโยชน์อย่างยิ่งนั้น ของผู้ไม่ประมาทแล้วในคำสั่งสอนของพระสุคต ย่อมหมดจด ฯ จาก : พระไตรปิฎกเล่มที่ ๒๕ สุตตันตปิฎกที่ ๑๗ ขุททกนิกาย ขุททกปาฐ-ธรรมบท-อุทาน
สาธุขอรับ... พระศาสดาตรัสการให้อามิสทาน คือการต่ออายุ,วรรณะ, สุขขะ, พละให้แก่ผู้รับ มีทั้งผลใหญ่ และอานิสงค์ใหญ่ดูจาก "เจตนา" ผู้ให้... แต่ธรรมทาน (ธรรมจากพระศาสดา) มีอานิสงค์สูงสุดคือหลุดพ้นจากสังสารวัฏได้เลย ถ้าอินทรีย์บารมีถึงพร้อมขอรับ...
สำหรับผู้ที่ยังไม่รู้แก่นแท้ของธรรมะลึกซึ้งอย่างกระผม แต่ก็พยายามหามาเผยแพร่ แบบนี้จะเป็นได้แค่มดแดงเฝ้ามะม่วงไหมครับ ท่านมหา
ถ้าถามกระพ๊ม กระพ๊มก็ตอบแบบแนวทางพุทธวจน ตามคำพระศาสดากล่าวถึงรัตนะ 5 ประการมีอยู่ขอรับ อานิสงค์ก็ดังที่พระศาสดาตรัสไว้ข้างต้นขอรับ... ขอเพียงเชื่อมั่นว่าทำในสิ่งที่ถูกต้องแล้ว ชอบแล้ว ดีแล้ว... ย่อมไม่ได้อานิสงค์เพียงแค่มดแดงไต่มะม่วง แล้วเยี่ยวใส่คนมายุ่งกับมะม่วงให้แสบเล่นหรอกขอรับ เคี๊ยกๆๆๆ
ปัญหาที่หลายคนมองว่ายิ่งใหญ่ แก้ไขยาก อย่างโรคมาลาเรียในแอฟริกา กลับผ่อนคลายลงจากเด็กอายุแค่ 5 ขวบ เป็นเป็นได้อย่างไร ?? ******************** ไร้เดียงสา จะทำแต่เรื่องโง่ ๆ หรือไร้เดียงสาทำให้คุณไม่เห็นอุปสรรค แล้วก็ทำไปแบบโง่ๆ จนผ่านทุกอย่างสู่ความสำเร็จ บางอย่างเราผู้ใหญ่ คิดว่าเป็นเรื่องมหัศจรรย์ แต่กับเด็กกลับเป็นเรื่องแน่นอน เพราะว่าปีกอันไร้เดียงสาของพวกเด็กๆยังไม่หายไป... 2006-4-6.....Katherine Commale อายุแค่ 5 ขวบ ดูสารคดีของทวีปแอฟริกา บอกว่า เฉลี่ย 30 วินาที ก็จะมีเด็กคนหนึ่งตายเพราะโรคมาลาเรีย เธอขดตัวอยู่บนโซฟา แล้วก็เริ่มนับนิ้ว 1-2-3-4..... ตอนเธอนับถึง 30 ก็สีหน้าตกใจ ตะโกนบอกแม่ว่า “แม่ ๆ เด็กแอฟริกาตายไปแล้ว 1 คน เราต้องทำอะไรสักอย่าง” แม่เธอก็เข้าหาข้อมูลในอินเตอร์เน็ต แล้วบอกแคตเธอรีนว่า “มาลาเรียเป็นโรคที่น่ากลัว เด็ก ๆ เมื่อเป็นโรคนี้ มักจะเสียชีวิต” “แล้วทำไมถึงเป็นมาลาเรีย ?” “มาลาเรียติดต่อโดยยุง แอฟริกามียุงเยอะมาก” “แล้วทำไงดี ?” “ตอนนี้มีมุ้งที่แช่น้ำยากันยุง เมื่อมีสิ่งนี้ ก็จะป้องกันคนไม่โดนยุงกัด” “แล้วทำไมพวกเขาไม่ใช่มุ้งแบบนี้ละ ?” “มุ้งนี้แพงเกินไปสำหรับพวกเขา ๆ ไม่มีปัญญาซื้อ” “ไม่ได้ เราต้องทำอะไรแล้ว” ผ่านไปหลายวัน แม่ได้รับโทรศัพท์จากครูที่ รร อนุบาล บอกว่า แคตเธอรีนไม่ได้จ่ายค่าขนม แม่ถามแคตเธอรีน เงินไปไหน “ถ้าหนูอยู่ รร ไม่กินขนม ปกติไม่กินจุกจิก ไม่ซื้อตุ๊กตาบาร์บี้ อย่างนี้พอจะซื้อมุ้งได้ไม๊คะ ?” แม่พาแคตเธอรีนไปห้าง ใช้เงิน 10 เหรียญ ซื้อมุ้งใหญ่ ๆ อันหนึ่ง พอเด็ก 4 คน แล้วก็โทรหาองค์กรการกุศลที่ทำงานในแอฟริกา ว่าจะส่งมุ้งไปได้ยังไง และก็บังเอิญเจอหน่วยงานนึ่งที่ชื่อ Nothing but net “ไม่เอาอะไรนอกจากมุ้ง” หน่วยงานนี้ จะส่งมุ้งไปให้เด็กแอฟริกาโดยเฉพาะ แคตเธอรีนจึงจัดการส่งมุ้งไปให้หน่วยงานนี้ด้วยมือของตัวเอง ผ่านไป 1 สัปดาห์เธอได้รับจดหมายขอบคุณจากหน่วยงานนี้ ใน จม. บอกว่าเธอเป็นผู้บริจาคที่อายุน้อยที่สุด และบอกอีกว่า ถ้าบริจาคครบ 10 อัน จะได้รับใบประกาศเกียรติคุณ แคตเธอรีนขอให้แม่ไปเปิดท้ายขายของกับเธอ เอาหนังสือเก่า ของเล่น เสื้อผ้าเก่ามาขาย ๆ ได้เงินจะได้เอาไปบริจาค แต่ขายไม่ดีเลย เธอคิดว่า “ตอนหนูบริจาคมุ้ง เขายังให้ใบประกาศเกียรติคุณ งั้นคนอื่นซื้อของหนู ให้เงินหนู งั้นเขาก็ต้องได้รับเหมือนกันเน๊าะ” แล้วเธอก็เริ่มลงมือทำ ใบประกาศเกียรติคุณ แม่ช่วยเธอซื้อวัสดุ พ่อช่วยจัดห้อง น้องชายช่วยวาดรูปหัวใจแห่งรัก ใบประกาศเกียรติคุณทุกใบมีลายมือที่เขียนโดยตัวเธอเองว่า “ในนามของคุณ เราได้ซื้อมุ้ง 1 อัน ส่งไปแอฟริกา” แน่นอน มีลายเซ็นต์เธอด้วย แค่บริจาค 10 เหรียญ ซื้อมุ้ง 1 อัน ก็จะได้ใบประกาศเกียรติคุณ เพื่อนบ้านเห็นใบประกาศเกียรติคุณของเธอ รู้สึกว่าไร้เดียงสาอย่างน่ารักมากและก็ซาบซึ้ง แค่ไม่นาน ใบประกาศเกียรติคุณก็ถูกแจกออกไป 10 ใบ เธอก็ส่งเงินไปที่หน่วยงาน “ไม่เอาอะไรนอกจากมุ้ง” หน่วยงานก็ส่งใบประกาศเกียรติคุณและตั้งเธอเป็น “ทูตแห่งมุ้ง” คนที่หน่วยงานบอกแคตเธอรีนว่า มุ้งที่เธอบริจาคถูกส่งไปยังหมู่บ้านหนึ่งในประเทศกาน่า ในหมู่บ้านมี 550 คน “โอ่ พระเจ้า แล้ว 10 อันพอใช้ที่ไหน” เพื่อนบ้านนอกจากซื้อมุ้งจากแคตเธอรีนยังช่วยเธอทำใบประกาศเกียรติคุณ กลายเป็นทีมงานแคตเธอรีน บาทหลวงในชุมชนก็เชิญเธอไปพูดในโบสถ์ พูดแค่ 3 นาที ก็ได้เงินบริจาคมา 800 เหรียญ ทำให้เธอมีกำลังใจเพิ่มขึ้นมาก เดินทางไปพูดที่โบสถ์อื่น ตอนเธออายุครบ 6 ขอบ ได้รับเงินบริจาคแล้ว 6316 เหรียญ “ไม่เอาอะไรนอกจากมุ้ง” เอาเรื่องของเธอลงในเวป วันหนึ่งเธอเห็นเบคแฮ่มปรากฎตัวทาง TV ช่วยทำประชาสัมพันธ์การกุศลให้ “ไม่เอาอะไรนอกจากมุ้ง” เธอรีบเขียนจดหมายขอบคุณไปให้เขา และแน่นอน เธอได้ส่งใบประกาศเกียรติคุณไปให้เขาด้วย 1 ใบ จากนั้นเบคแฮ่มเอาใบประกาศเกียรติคุณนี้ขึ้นเวปส่วนตัว เรื่องจึงแพร่กระจายออกไปอีก 2007-6-8.... เธอได้รับจดหมายจากหมู่บ้านที่รับมุ้ง เด็กในหมู่บ้านเขียนว่า “ขอบคุณมุ้งของเธอ เราเห็นรูปเธอ เรารู้สึกว่าเธอสวยมาก” แคตเธอรีนดีใจมาก ทำให้มีกำลังใจเพิ่มอีก เธอและทีมงานลงมือทำใบประกาศเกียรติคุณ 100 ใบ ส่งให้มหาเศรษฐีที่ติดอันดับในนิตยาสารฟร๊อบ ในนั้นมีอยู่ใบนึงเขียนว่า “คุณบิลเกตที่เคารพ ไม่มีมุ้ง เด็กแอฟริกาจะตายเพราะมาลาเรีย พวกเขาต้องการเงิน แต่เงินอยู่ที่คุณ....” 2007-11-5..... มูลนิธิบิลเกตประกาศบริจาคเงิน 3 ล้านเหรีญให้ “ไม่เอาอะไรนอกจากมุ้ง” บิลเกตบอกว่า “ผมได้รับใบประกาศเกียรติคุณพร้อมจดหมายฉบับหนึ่ง บอกว่า เงินที่ซื้อมุ้งให้เด็กแอฟริกาอยู่ที่ผม ถ้าผมไม่เอาเงินออกมา ไม่ได้แน่” ปี 2008..... มูลนิธิบิลเกตออกเงินถ่ายทำสารคดี “เด็กช่วยเด็ก” แคตเธอรีนจึงได้เหยียบแผ่นดินแอฟริกา ตอนเธอเห็นพวกเด็ก ๆ เขียนชื่อเธอไว้บนมุ้ง พวกเขาเรียกมุ้งช่วยชีวิตนี้ว่า "มุ้งแคตเธอรีน" หมู่บ้านนี้ เดี๋ยวนี้ชื่อว่า "หมู่บ้านแคตเธอรีน" หนูน้อยแคตเธอรีนอายุ 7 ขวบ ได้ช่วยชีวิตเด็กแอฟริกาแล้ว 20,000 คน พลังของความบริสุทธิ์นี้ จะยิ่งมายิ่งแรง เพราะทุกหัวใจของทุกคน ล้วนมีเด็กที่จิตใจบริสุทธิ์อาศัยอยู่ ทำอะไรก็ได้ถ้าคิดว่าดี ขอบคุณเรื่องราวจากเฟซบุ๊ค @Chanyut Nuntasuk T T อ่านแล้วซาบซึ้ง พลังอันยิ่งใหญ่ของความเมตตา ตามที่พระศาสดาตรัสถึงอานิสงค์การแผ่เมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขา... ย่อมให้อานิสงค์ที่สูงต่างกันไป... ขนาดเมตตาแบบทางโลกยังขนาดนี้... เมตตาทางจิตแบบของพระศาสดา อานุภาพจะเปรียบประมาณอย่างไรได้หนอ...
ไปบอกพระฤาษีแล้ว บอกว่า มาแล้วแค่โผล่หน้าต่างดู ยังเข้าประตูไม่ได้ รอให้เจ้าตัวโตเอากุญแจมาไขก่อน เอิ้กๆๆๆ
เนื่องจากในวันนี้เป็นวันที่ สนช. จะมีมติรับหรือไม่รับเรื่องการถอดถอนอดีตประธานรัฐสภา สมศักดิ์ เกียรติสุนนท์ และอดีตรองประธานสภา นิคม ไวรัชพานิช ซึ่งจะส่งผลไปสู่การถอดถอน อดีต สส ฟากรัฐบาลอีกจำนวนมาก จากฐานความผิด ผ่านกฏหมายมิชอบ ทำให้คิดถึงความหาญกล้าของ สนช.ว่าจะทำอย่างไรกับกรณีเช่นนี้ ในความเห็นกระผม ความผิดนั้นสำเร็จแล้ว และส่งผลกระทบเป็นวงกว้างจากการกระทำดังกล่าว จึงมิใช่ประเด็นที่ตัวกฏหมายแต่เป็นประเด็นการที่เราจะวางแนวทางประเทศ เช่นไร หากยังคงปล่อยโรคร้ายนี้อยู่ต่อ คงเกิด คสช2 ...ให้จัดการต่อไม่สิ้นสุด แน่นอนเป้าหมายสำคัญคือล้มล้างทุนนิยมสามานย์ ที่กัดกร่อนประเทศ หากดำเนินการนี้หย่อนยาน เพราะอคติ4 การใหญ่ย่อมเดินต่อไปได้ยาก
พระศาสดาตรัส "เรากล่าวซึ่งเจตนา... ว่าเป็นกรรม" ขอรับ... แดนเกิดของกรรมเกิดจากผัสสะทางอายตนะทั้งหลาย ส่วนทางป๋ายุดคิดอย่างไร กระทำอย่างไร ไอ้พวกชั่วนั่นคิดอย่างไร กระทำอย่างไร... พระศาสดาตรัส เค้าทั้งหลายทั้งปวงย่อมได้รับผลของกรรมอย่างนั้นแน่นอนขอรับ... แต่คงไม่ใช่แบบทำบุญด้วยไก่ย่าง แล้วได้เกิดเป็นพญาไก่ หงอนเพชร เกล็ดทองอะไรนั่นนะขอรับ คิกๆๆๆๆๆ... ทุกวันนี้พยายามปลงใจเมื่อได้ทราบถ้อยคำพระศาสดาที่ว่าในยุคที่พระองค์อุบัติขึ้นนี้ และต่อๆไปนั้นเป็นช่วง "ขาลง" ของมนุษย์ขอรับ ศีลธรรมทั้งหลายจะเสื่อมทรามไปเรื่อยๆ จนถึงยุคที่เสื่อมถึงที่สุดก็ตามที่กระพ๊มเคยกล่าวถึงมาหลายครั้งแล้วนั่นแหละ... อะไรจะเกิด ก็ให้มันเป็นไปเถิด เพราะยังไงๆเราก็ได้แต่เพียงผู้รับกรรมต่างๆนั่นในฐานะผู้อยู่ร่วมแผ่นดิน ไม่ได้เป็นผู้บริหารแผ่นดินแบบพวกมันถึงจะได้ทำอันใดได้ตามใจนึกขอรับ... สั้นๆพยามยามปลงแล้วขอรับ... เคยนั่งคุยกับคุงพันยาด้วยซ้ำ ถ้ามันยังวนมาที่เดิมอีกก็นึกถึงคำพระศาสดาไว้เถิด... เราอยู่ในยุคเสื่อม... เร่งรีบกระทำกิจที่ควรทำให้หลุดพ้น หรือผ่านพ้นจากความเป็นปุถุชนเช่นนี้กันดีกว่า อย่างน้อยก็ยังประกันได้ในระดับหนึ่งตามคำพระศาสดาว่าไม่ต้องไปเกิดอยู่ในอบายทุคติแล้วขอรับ... ดีกว่าเสี่ยงไปเรื่อยๆแบบนี้ มันจะเป็นแบบพระศาสดาตรัสผู้ที่ไม่รู้คำพระตถาคต การเวียนว่ายในสังสารวัฏนี้ก็เหมือนซัดท่อนไม้ขึ้นไปในอากาศ บางคราก็เอาโคนลง บางคราก็เอาปลายลง บางคราก็เอาท่ามกลางลง... หาความแน่นอนใดๆมิได้... ฉะนั้นพวกที่หวังไปเกิดยุคพระศาสดาองค์ต่อไปก็วัดดวงเอาเองแร๊วกัล เกิดมีวาสนาได้เกิดในยุคนั้นจริง แต่ดันเกิดเป็นแมวก็แห้วไปอีกชั่วกาลนานอี๊ก... เคี๊ยกๆๆๆๆ
วันนี้ด้นสดดีกว่า พอดีเมื่อเช้านั่งฟังเรื่องเกี่ยวกับ "ลักษณะศรัทธา ของผู้มีศรัทธา" ที่พระศาสดาตรัสบอกถึงการมีศรัทธาที่แท้จริงนั้นเป็นอย่างไร มี 11 ประการขอรับ... และเป็นข้อบ่งชี้ในการวัดความเป็นอริยะของคนๆนั้นได้เลยด้วยซ้ำ ซึ่งถ้ามีครบทั้ง 11 ประการ พระศาสดาก็ตรัสรับรองความเป็นพระอรหันต์ของคนผู้นั้นด้วยเลยทีเดียว มีอยู่หัวข้อหนึ่งที่ชาวพุทธหลายคนอาจไม่รู้... ที่เราๆก็รู้กันว่าศาสนาอื่นเค้าก็จะมีข้อบัญญัติห้ามนับถือพระเจ้าอื่นๆ นอกเหนือพระเจ้าในศาสนาของตน แต่ศาสนาพุทธ... ไม่มีข้อห้ามอย่างนั้น... จึงเป็นช่องทางให้พวกเหล่าเดียรถีย์ห่มเหลืองทั้งหลายในวันนี้ใช้อ้างความชอบธรรมในการทำเดรัจฉานวิชาต่าง เพื่อลาภสักการะกันทั้งสิ้น... แล้วจริงหรือที่พระศาสดาไม่ได้ห้าม??? ... อนุตริยะ 6 ประการ และนุตริยะ 6 ประการคือคำตอบขอรับ... การไปดู (ทัศนา), การไปฟัง (สวนา), การไปศรัทธา (ลาภา), การไปศึกษา (สิกขา), การไปบำรุง (ปาริจริยา), การไประลึกถึง (อนุสสตา) ในสิ่งที่ไม่ใช่แนวทางคำสอนพระองค์ (อนุตริยะ) พระองค์ตรัสว่า "เป็นกิจเลว เป็นของชาวบ้าน ไม่ประกอบด้วยประโยชน์ ไม่ใช่สิ่งที่ควรรู้ทั่วถึง" ซึ่งถ้าเป็นสงฆ์สาวกในครั้งพุทธกาลด้วยแล้ว... ถูกขับออกจากหมู่คณะไปเลยด้วยซ้ำ... ... สังเกตุลำดับอาการของผัสสะที่เป็นแดนเกิดแห่งกรรมให้ดีนะขอรับ... อันเรื่องนี้เรื่องเดียวนั้นบอกได้ถึงความเป็น "ตถาคต" ของพระศาสดาที่ผู้คนต่างขนานนามเช่นนั้นอย่างหนึ่งนั่นคือ คำพูดของพระองค์ตั้งแต่ทรงตรัสรู้ จนถึงปรินิพพานนั้น... ล้วนมีความหมายไปในทางเดียวกันทั้งสิ้น... ไม่มีข้อขัดแย้งไปเป็นประการอื่นเลย... นุตริยะและอนุตริยะ พระศาสดาตรัสตั้งแต่ตาเข้าไปเห็น (ทัศนา) เกิดสนใจจึงเข้าไปฟัง (สวนา) ฟังแล้วคิดว่านี่ช่างเป็นลาภอันประเสริฐของเรา (ลาภา) เกิดศรัทธาขึ้น จึงเข้าไปศึกษาเล่าเรียน ไต่ถามด้วยความอยากรู้ (สิกขา) ไปทำการทำนุบำรุงบำเรอผู้ที่คิดว่าเป็นครูบาอาจารย์นั้นๆ (ปาริจริยา) เมื่อใดที่รำลึกถึงผู้ประสิทธิ์ประสาทวิชานั้นๆก็เกิดความปลื้มปิติ (อนุสสตา)... o_O สังเกตุพระสมัยนี้มักจะไม่อ้างถึงเรื่องนี้ด้วยเพราะไม่รู้ หรือรู้แต่พูดไปก็เข้าตัวเองขอรับ...
ครั้งนั้น เจ้าศากยะพระนามว่ามหานาม และเจ้าศากยะพระนามว่าโคธา เสด็จเข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาค ถึงที่ประทับ ทรงถวายบังคมพระผู้มีพระภาคแล้ว ประทับนั่ง ณ ที่ควรส่วนข้างหนึ่ง ครั้นแล้ว เจ้าศากยะพระนามว่า มหานามได้กราบทูลว่า ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ขอประทานพระวโรกาส หม่อมฉันเข้าไปหาเจ้าศากยะพระนามว่าโคธา ได้กล่าวถามว่า ดูกรโคธา พระองค์ย่อมทรงทราบ บุคคลผู้ประกอบด้วยธรรมกี่ประการ ว่าเป็น พระโสดาบัน... ? ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ เมื่อหม่อมฉันกล่าวถามอย่างนี้แล้ว เจ้าโคธาศากยะได้ตรัสตอบหม่อมฉันว่า ดูกรมหานาม หม่อมฉันย่อมทราบบุคคลผู้ประกอบด้วยธรรม ๓ ประการ ว่าเป็น พระโสดาบัน... ธรรม ๓ ประการเป็นไฉน ? อริยสาวกในธรรมวินัยนี้ ประกอบด้วยความเลื่อมใสอันไม่หวั่นไหวในพระพุทธเจ้า...ในพระธรรม... ในพระสงฆ์... หม่อมฉันย่อมทราบบุคคลผู้ประกอบด้วยธรรม ๓ ประการนี้แล ว่าเป็นพระโสดาบัน... ก็พระองค์เล่า ย่อมทรงทราบ บุคคลผู้ประกอบด้วยธรรมกี่ประการ ว่าเป็น พระโสดาบัน... ? ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ เมื่อเจ้า โคธาศากยะตรัสถามอย่างนี้แล้ว หม่อมฉันตอบว่า ดูกรโคธา หม่อมฉันย่อมทราบ บุคคลผู้ประกอบด้วยธรรม ๔ ประการ ว่าเป็นพระโสดาบัน... ธรรม ๔ ประการเป็นไฉน ? อริยสาวกในธรรมวินัยนี้ ประกอบด้วยความเลื่อมใสอันไม่หวั่นไหว ในพระพุทธเจ้า... ในพระธรรม... ในพระสงฆ์... ประกอบด้วยศีลที่พระอริยเจ้าใคร่แล้ว ไม่ขาด... เป็นไปเพื่อสมาธิ หม่อมฉันย่อมทราบ บุคคลผู้ประกอบด้วยธรรม ๔ ประการเหล่านี้แล ว่าเป็นพระโสดาบัน... . เมื่อหม่อมฉันกล่าวตอบอย่างนี้แล้ว เจ้าโคธาศากยะได้ตรัสกะหม่อมฉันว่า จงรอก่อน มหานาม จงรอก่อน มหานาม พระผู้มีพระภาคเท่านั้นจะพึงทรงทราบเรื่องนี้ว่า บุคคลผู้ประกอบด้วยธรรมเหล่านี้หรือมิใช่ ที่เป็นพระโสดาบัน ? ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ความบังเกิดแห่งเหตุเฉพาะบางประการ พึงบังเกิดขึ้นได้ในธรรมวินัยนี้ คือ ฝ่ายหนึ่งเป็นพระผู้มีพระภาค (ตรัส) และฝ่ายหนึ่งเป็นภิกษุสงฆ์ (กล่าว) ฝ่ายใดพระผู้มีพระภาคตรัส หม่อมฉันพึงเป็นฝ่ายนั้น ขอพระผู้มีพระภาคโปรดทรงจำหม่อมฉันว่า เป็นผู้เลื่อมใสอย่างนี้. ...ฝ่ายหนึ่งเป็นพระผู้มีพระภาค (ตรัส) และฝ่ายหนึ่งเป็นภิกษุสงฆ์และภิกษุณีสงฆ์ (กล่าว) ฝ่ายใดพระผู้มีพระภาคตรัส หม่อมฉันเป็นฝ่ายนั้น... . ...ฝ่ายหนึ่งเป็นพระผู้มีพระภาค (ตรัส) และฝ่ายหนึ่งเป็นภิกษุสงฆ์ ภิกษุณีสงฆ์ และอุบาสกทั้งหลาย (กล่าว) ฝ่ายใดพระผู้มีพระภาคตรัส หม่อมฉันเป็นฝ่ายนั้น... . ...ฝ่ายหนึ่งเป็นพระผู้มีพระภาค (ตรัส) และฝ่ายหนึ่งเป็นภิกษุสงฆ ภิกษุณีสงฆ์ อุบาสกทั้งหลาย และอุบาสิกาทั้งหลาย (กล่าว) ฝ่ายใดพระผู้มีพระภาคตรัส หม่อมฉันเป็นฝ่ายนั้น... . ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ความบังเกิดแห่งเหตุเฉพาะบางประการ พึงบังเกิดขึ้นได้ในธรรมวินัยนี้ คือ ฝ่ายหนึ่งเป็นพระผู้มีพระภาค (ตรัส) และฝ่ายหนึ่งเป็น ภิกษุสงฆ ภิกษุณีสงฆ อุบาสกทั้งหลาย และอุบาสิกาทั้งหลาย โลก พร้อมทั้งเทวโลก มารโลก พรหมโลก หมู่สัตว์พร้อมทั้งสมณพราหมณ เทวดา และมนุษย (กล่าว) ฝ่ายใด พระผู้มีพระภาคตรัส หม่อมฉัน พึงเป็นฝ่ายนั้น ขอพระผู้มีพระภาคโปรดทรงจำหม่อมฉันว่า เป็นผู้เลื่อมใสอย่างนี้. พระผู้มีพระภาคตรัสถามว่า ขอถวายพระพร มหาบพิตร ผู้มีวาทะอย่างนี้ ย่อมตรัสอะไรกะพระเจ้ามหานามศากยราช เจ้าโคธาศากยะกราบทูลว่า ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ หม่อมฉันผู้มีวาทะอย่างนี้ มิได้พูดอะไรกะพระเจ้ามหานามศากยราช นอกจากกัลยาณธรรม นอกจากกุศล... เอกันตะคโต อภิปสันโน... คือผู้เลื่อมใสอย่างยิ่ง ในองค์พระตถาคตเพียงฝ่ายเดียว... สาธุฯ
เด็กอย่างกระผมไม่สมควรเข้ามู้นี้เป็นที่สุด...............กรั่ก กรั่ก กรั่ก.............เนื่องจากกิเลศของกระผม มันยังเยอะเกิ๊นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
ธรรมของพระศาสดานั้นเหมาะกับมนุษย์ทั้งปวงขอรับ ไม่เลือกอายุ วรรณะ เพียงสดับรับฟังแล้วพินาตามก็จะซึมซาบไปเอ๊งงงงง....
เทวดาตายแล้ว...อยากเกิดเป็นมนุษย์ เพราะอยากได้ลาภอันประเสริฐคือ... การได้เรียนรู้และตั้งมั่นในธรรมขอพระตถาคต... o_O ท้าวสักเทวราช... ราชาแห่งเทวดาทั้งมวล ไหว้มนุษย์ผู้มีศีล (อุบาสก, อุบาสิกา (ผู้รักษาศีล5, 8)) ไหว้สมณะผู้ตั้งมั่นในธรรมวินัยดีแล้วของพระศาสดา... มนุษย์กลับจุดธูปอ้อนวอนเทวดา บนบานเทพนั้น เทพโน้น... ไปยันเดรัจฉานพิกลพิการ... ซะงั้น... คิกๆๆๆๆ
ท่านผู้รู้ทั้งหลาย คนเราหากเกิดหลายภพหลายชาติชดใช้กรรมไม่สิ้นสุด นิสัยของแต่ละชาติจะเหมือนหรือคล้ายกันหรือเปล่าคะ
พระศาสดาตรัสว่า กายนี้คือกรรมเก่า การกระทำทางกาย วาจา จิต ในปัจจุบันคือกรรมใหม่ขอรับ... ทรงตรัสถึงอุปนิสัยบางประการที่ติดข้องกับสัตว์นั้นๆมาอยู่บ้าง เช่นคนๆนี้ทำไมชอบกระทำเช่นนั้น เนื่องเพราะบุพกรรม (กรรมในอดีต) เค้าเคยเป็นนั่น โน่น นี่... ก็คงมีส่วนอยู่บ้าง และอีกพระสูตรที่ทรงตรัสคือ... ธาตุย่อมเข้ากันได้โดยธาตุ... ก็คือธาตุเดียวกัน (นับเนื่องถึงอุปนิสัย) ย่อมอยู่ร่วมกับพวกเดียวกัน... แต่ทั้งหมดที่กล่าวมาพระศาสดาตรัส... นั่นไม่ใช่ตัวเรา ของเรา ขอรับ... คือเราเป็นแบบนี้ ไม่ใช่เพราะอตีตชาติเรานิสัยแบบนี้ เพราะนั่นก็ไม่ใช่ตัวเรา... ทุกอย่างเนื่องด้วยเพราะกรรมขอรับ คือแบบว่าถ้าเกิดชาตินี้เป็นคนแล้วไม่กินปลาทู แล้วชาติหน้าไปเกิดเป็นแมว เลยไม่ชอบปลาทูไปด้วย... ก็คงไม่ใช่ทั้งหมดขอรับ... เรื่องกรรมมันลึกซึ้ง ละเอียดอ่อนม๊วกๆ อธิบายย๊ากขอรับ พระศาสดายังตรัสสอนบอกให้ทราบหลักการเกิด และหลักการดับของมันก็พอ...
เอาแบบง่ายอีกนิสนุง... ... พระศาสดาตรัสเรื่องกรรมของสัตว์สรุปแว๊: สัตว์กระทำกรรมใด ย่อมได้รับผลของกรรมนั้น, เจตนานั้นคือกรรม ไม่เจตนาไม่ใช่กรรม (แต่อาจเป็นผลจากกรรม), กรรมไม่ได้เกิดจากตนเองกระทำ ไม่ได้เกิดจากผู้อื่นกระทำ ไม่ได้เกิดจากทั้งตนเอง และผู้อื่นกระทำ และกรรมไม่ได้เกิดขึ้นมาเองลอยๆ... ... ฉะนั้นกายนี้เกิดแต่กรรมเก่า... ไม่ได้เกิดจากตัวเองต้องการให้เกิด... มันคือวัฏจักรการเวียนว่ายของหมู่สัตว์ในสังสารวัฏ... ตามกรรมของตน โดยมีตัณหาเป็นผู้นำพาไป... เกิดชาตินี้เป็นมนุษย์ มีอุปนิสัย หน้าตา ชาย หญิงแบบนั้นแบบนี้... นั่นก็เพราะกรรม แต่กรรมที่ว่านี้มาจากชาติที่แล้วก่อนมาเกิดเป็นมนุษย์หรือเปล่า... ไม่ทราบได้ขอรับ... พระศาสดาตรัสมีแต่พระองค์ หรือผู้ที่มีญาณหยั่งรู้ได้ถึงที่สุดของสังสารวัฏนี้เท่านั้น (ก็มีแต่ผู้ที่อุบัติเป็นพระพุทธเจ้าเท่านั้นแหละที่ทำได้) ถึงจะตอบได้อย่างถูกต้อง จริงแท้ของกรรมนั้นๆของสัตว์นั้นๆ เพราะฉะนั้น ... เพราะฉะนั้นชาตินี้มีนิสัยอย่างนี้... ก็อาจเพราะผลของกรรมจากชาติที่สามล้านแปดแสนสองหมื่เจ็ดพันสามร้อยยี่สิบเอ็ด ก็เป็นได้หรือชาติเจ็ดแสนหกหมื่นสี่พันห้าร้อยล้านหกแสนสามหมื่อนสองพันเก้าร้อย... อาจเป็นเทวดาชั้นพรหม แล้วชาติต่อมากลายเป็นเดรัจฉาน ดุร้าย ไล่ฆ่า ล่าอาหารไปทั่วแดน... ก็เป็นไปได้ขอรับ... หากไม่รู้อริยสัจของพระตถาคตนี้... ขี้เกียจพิมพ์แล้ววุ๊ย...
... ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ! เมื่อภิกษุเป็นผู้มีปรกติเห็นโดยความเป็นอาทีนวะ (โทษอันต่ำทราม) ในธรรมทั้งหลาย อันเป็นที่ตั้งแห่งสังโยชน์อยู่, การหยั่งลงแห่งวิญญาณ ย่อมไม่มี. เพราะความดับแห่งวิญญาณ จึงมีความดับแห่งนามรูป; เพราะมีความดับแห่งนามรูป จึงมีความดับแห่งสฬายตนะ, เพราะมีความดับแห่งสฬายตนะ จึงมีความดับแห่งผัสสะ, เพราะมีความดับแห่งผัสสะ จึงมีความดับแห่งเวทนา; เพราะมีความดับแห่งเวทนา จึงมีความดับแห่งตัณหา; เพราะมีความดับแห่งตัณหา จึงมีความดับแห่งอุปาทาน, เพราะมีความดับแห่งอุปาทาน จึงมีความดับแห่งภพ, เพราะมีความดับแห่งภพ จึงมีความดับแห่งชาติ; เพราะมีความดับแห่งชาตินั่นแล ชรามรณะโสกะปริเทวะทุกขะโทมนัสอุปายาสทั้งหลาย จึงดับสิ้น : ความดับลงแห่งกองทุกข์ทั้งสิ้นนี้ ย่อมมี ด้วยอาการอย่างนี้. ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ! เปรียบเหมือนต้นไม้ใหญ่ มีอยู่. ลำดับนั้น บุรุษพึงถือเอาจอบและตะกร้ามาแล้ว บุรุษนั้นพึงตัดต้นไม้นั้นที่โคน ครั้นตัดที่โคนแล้ว พึงขุดเซาะ; ครั้นขุดเซาะแล้ว พึงรื้อขึ้นซึ่งรากทั้งหลาย แม้ที่สุดเพียงเท่าก้านแฝก. บุรุษนั้น ตัดต้นไม้นั้นเป็นท่อนน้อยท่อนใหญ่ ครั้นตัดเป็นท่อนน้อยท่อนใหญ่แล้ว พึงผ่า, ครั้นผ่าแล้ว พึงกระทำให้เป็นซีก ๆ , ครั้นกระทำให้เป็นซีก ๆ แล้ว พึงผึ่งให้แห้งในลมและแดด, ครั้นผึ่งให้แห้งในลมและแดดแล้ว ย่อมเผาดวยไฟ; ครั้นเผาด้วยไฟแล้ว พึงกระทำให้เป็นขี้เถ้า; ครั้นกระทำให้เป็นขี้เถ้าแล้ว ย่อมโปรยไปตามลมอันพัดจัด หรือว่าพึงให้ลอยไปในกระแสน้ำอันเชี่ยว. ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ! ด้วยการกระทำอย่างนี้แล ต้นไม้ใหญ่นั้น ก็จะพึงเป็นต้นไม้มีรากอันขาดแล้ว เหมือนต้นตาลที่ถูกทำลายแล้วที่ขั้วแห่งยอดถึงแล้วซึ่งความไม่มีไม่เป็น มีความไม่งอกอีกต่อไปเป็นธรรมดา, ข้อนี้ฉันใด; ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ! ข้อนี้ก็ฉันนั้น : เมื่อภิกษุเป็นผู้มีปรกติเห็นโดยความเป็นอาทีนวะ (โทษอันต่ำทราม) ในธรรมทั้งหลายอันเป็นที่ตั้งแห่งสังโยชน์อยู่, การหยั่งลงแห่งวิญญาณย่อมไม่มี. เพราะความดับแห่งวิญญาณ จึงมีความดับแห่งนามรูป; เพราะมีความดับแห่งนามรูป จึงมีความดับแห่งสฬายตนะ : เพราะมีความดับแห่งสฬายตนะ จึงมีความดับแห่งผัสสะ, เพราะมีความดับแห่งผัสสะ จึงมีความดับแห่งเวทนา, เพราะมีความดับแห่งเวทนา จึงมีความดับแห่งตัณหา; เพราะมีความดับแห่งตัณหา จึงมีความดับแห่งอุปาทาน; เพราะมีความดับแห่งอุปาทาน จึงมีความดับแห่งภพ; เพราะมีความดับแห่งภพ จึงมีความดับแห่งชาติ; เพราะมีความดับแห่งชาตินั่นแล ชรามรณะโสกะปริเทวะทุกขะโทมนัสอุปายาสทั้งหลายจึงดับสิ้น : ความดับลงแห่งกองทุกข์ทั้งสิ้นนี้ย่อมมีด้วยอาการอย่างนี้ , ดังนี้ แล.
เอานิทานมาแปะครับท่านมหา ข้อปฏิบัติในชีวิตประจำวัน 1.ความผิดพลาดในอดีตลืมไปให้หมด 2.ความชั่ว บาปอกุศลใหม่ ไม่ทำอีก 3.ทำความดีแล้ว ให้ตามนึกถึงบ่อยๆ 4.ทำความดีใหม่เป็นประจำ ทุกวัน ทุกสัปดาห์ จนกลายเป็นนิสัย 5.นั่งสมาธิ(Meditation)เป็นประจำทุกวัน ให้จิตใจผ่องใส นิสัยคนเราติดตัวข้ามชาติได้ ครั้งหนึ่งในพุทธกาล มีอุบาสก 5 คน เข้าไปฟังธรรมจากพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ขณะที่พระบรมศาสดาทรงแสดงธรรม คนหนึ่งก็นั่งหลับ อีกคนหนึ่ง นั่งเขย่าต้นไม้ อีกคนหนึ่ง นั่งเขี่ยดิน อีกคนหนึ่ง นั่งแหงนดูดาว คนสุดท้าย ตั้งใจฟังธรรม เมื่อจบพระธรรมเทศนาอุบาสกคนสุดท้ายที่ตั้งใจฟังธรรมได้บรรลุธรรม พระอานนท์เห็นพฤติกรรมของอุบาสกทั้ง 5 คน จึงทูลถามพระบรมศาสดา พระพุทธองค์ตรัสตอบว่า อุบาสกที่นั่งหลับเพราะในอดีตเกิดเป็นงูมาหลายร้อยชาติ คนที่นั่งเขย่าต้นไม้เกิดเป็นลิงมาหลายร้อยชาติ คนที่นั่งเขี่ยดินเกิดเป็นไส้เดือนมาหลายร้อยชาติ คนที่แหงนดูดวงดาวเกิดเป็นหมดดูฤกษ์ยามมาหลายร้อยชาติ ส่วนคนสุดท้ายในอดีตเคยเกิดเป็นพราหมณ์มาหลายร้อยชาติ ศึกษาไตรเวท มีอัธยาศัยรักการศึกษา ตั้งใจฟังธรรมจนได้บรรลุธรรม พระอานนท์เห็นพฤติกรรมของอุบาสกทั้ง 5 แต่พระบรมศาสดาทรงเห็นที่มาของพฤติกรรมของอุบาสกว่า ในอดีตเคยเป็นอะไรมาก่อน นิสัยหรือความเคยชินก็ติดตัวข้ามชาติได้ บางคนบวชได้ระยะยาว บางคนบวชได้ช่วงสั้นๆ เพราะในอดีตใช้ชีวิตมาต่างกัน จึงมีอัธยาศัยและความคุ้นเคยต่างกัน นิสัยที่สั่งสมมาจึงต่างกัน สิ่งเหล่านี้สามารถสั่งสมข้ามชาติได้ ถ้านักเทนนิสระดับโลก หรือ นักกอลฟ์ระดับโลก เมื่อตายแล้วก็ไปเกิดเป็นมนุษย์ทันที พออายุ 10ปี เริ่มหัดตีกอลฟ์ ในอดีตเคยตีมาจนชำนาญ ถ้าเทียบกับเด็กที่ไม่เคยตีกอลฟ์เลย เมื่อมาหัดตีกอลฟ์พร้อมกัน ใครจะเก่งกว่ากัน คำว่า นิสัย เป็นคำกลางๆมีทั้งที่นิสัยดีๆ ติดตัวไปด้วย เช่น วันนี้ทำบุญก็ได้บุญ เดือนหน้าทำบุญก็ได้บุญ แต่ถ้าทำบุญทุกวันๆนอกจากจะได้บุญแล้ว ยังจะได้มีนิสัยรักการทำบุญติดตัวไปด้วย ที่มา http://www.dmc.tv/pages/แก้กรรม-รู้ทันวิบากกรรม/นิสัยคนเราติดตัวข้ามชาติได้-วงจรชีวิต.html
1 และ 2 พระศาสดาตรัสกับผู้สำนึกแล้วมาขอขมากับพระองค์ สรุปได้ว่าเมื่อรู้ว่าดำเนินผิดทาง มีมิจฉาทิฐิ... เธอจงละมันเสีย... แล้วประพฤติ ปฏิบัติธรรม ให้สมควรแก่ธรรม... ความเจริญไม่มีวันเสื่อมก็จะบังเกิดขึ้นกับเธอตลอดกาลนาน... 3 พระศาสดาตรัสว่า เมื่อเธอดำริถึงสิ่งใด มีจิตฝังหรือปักลงไปในสิ่งใดสิ่งหนึ่งอยู่... นั่นเป็นเหตุแห่งภพทั้งหลาย... ภพทั้งหลายพระศาสดาตรัสเปรียบเหมือนมูตร, คูถ อันน้อยนิดยังมีกลิ่นเหม็นน่ารังเกียจฉันใด... ภพก็ฉันนั้น... ปฏิปทาของพระศาสดาเพื่อละขาดซึ่ง "ภพ" นะขอรับ 4 การทำความดีตามแบบพระศาสดาคือประพฤติ, ปฏิบัติโดยพากเพียร เพียรอย่างยิ่ง เพียรโดยไม่ถอยกลับ... ในพระธรรม (ภิกขุ, ภิกขุณี, อุบาสก, อุบาสิกา) และวินัย (ภิกขุ, ภิกขุณี) เพียรฝึกให้เกิดความเคยชิน เชี่ยวชาญไปเรื่อยๆขอรับ 5 การทำสมาธิตามอานาปานสติ... พระศาสดาตรัสเป็นปฏิปทาเพื่อละวางการยึดจิต... จิต มโน วิญญาณ ไม่ใช่เราขอรับ ในส่วนพระสูตรที่ยกมา... กระพ๊มว่าแหม่งๆนะขอรับที่บอก "ถ้านักเทนนิสระดับโลก หรือ นักกอลฟ์ระดับโลก เมื่อตายแล้วก็ไปเกิดเป็นมนุษย์ทันที พออายุ 10ปี เริ่มหัดตีกอลฟ์ ในอดีตเคยตีมาจนชำนาญ ถ้าเทียบกับเด็กที่ไม่เคยตีกอลฟ์เลย เมื่อมาหัดตีกอลฟ์พร้อมกัน ใครจะเก่งกว่ากัน" ... ที่น่ากลัวกว่านั้นคือจาก DMC นี่แหละขอรับ สำหรับความเห็นกระพ๊ม...
น่านแหละครับ ที่ผมต้องการสื่อ ผมเห็นในหลายที่เอามาเป็นการแสดงถึงกรรมที่พ่วงมาจากอดีตชาติ ขณะที่ลัทธิจานบินเอามากล่าวอ้างเพื่อหวังผล เสมือนเอาสวรรค์มาฉก เอานรกมาขู่เพื่อให้คล้อยตาม หากผู้กล่าวอ้างมีจิตบริสุทธ์จริง ๆ การกล่าวอ้างย่อมน่าจะเกิดมรรคผลกว่านี้ ไม่ใช่เกิดความเคลือบแคลงสงสัย
ถ้าเชื่อมั่นในคำพระตถาคต ก็เชื่อในเรื่องกรรมเถิดขอรับ... เจตนาใดๆที่สัตว์กระทำไว้ ย่อมได้รับผลนั้นๆแน่นอนอยู่แล้ว... แต่เราเองถ้าไปสนใจ ไปศึกษาเข้า มันจะเข้าหลักอนุตริยะ 6 ประการของพระศาสดาที่กระพ๊มเคยโพสไว้แล้วนะขอรับ... ช่างมันเถิด...
