ผมรู้สึกหวาดหวั่นใจอย่างบอกไม่ถูก ที่คนไทย ประเทศไทย จะต้องดำรงคงอยู่ต่อไป ในรัชสมัยที่ไม่มีพระองค์ การก้าวเดินไปข้างหน้าของมันช่างเต็มไปด้วยม่านหมอกเสียเหลือเกิน ผมได้แต่เพียงหวัง ขอให้คนไทย ประเทศไทย มีความเข้มแข็งพอเพียงที่ก้าวผ่านมันไปได้ครับ
แท้จริงแล้วผมไม่ค่อยมีศรัทธาในคนไทยเท่าไหร่ ผมเคยคิดว่าเราไม่ค่อยจริงจังกับสิ่งใด ทำอะไรก็ทำแบบไฟไหม้ฟาง ไม่ได้มีอุดมการณ์มั่นคง แต่พอเห็นความโศกเศร้าอาลัยที่เราทั้งชาติมีให้ในหลวงและความพร้อมเพรียงกันในการแสดงออกในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา ผมเข้าใจแล้วว่าทำไมชาติไทยจึงรอดพ้นจากการเป็นอาณานิคมของฝรั่งตาน้ำข้าว ทำไมชาติไทยจึงผ่านวิกฤติที่สาหัสสากรรจ์มาได้ทุกครั้ง ครั้งนี้ก็เช่นกัน ผมเชื่อว่าเราจะผ่านความยากลำบากนี้ไปได้และจะทำให้เราแข็งแกร่งขึ้นด้วย
ต่อเมื่อมีวิกฤติรุนแรงจริงๆ คนไทยจึงจะออกมาแสดงพลัง นอกนั้นเราแค่มองผ่านๆ เพราะโดยนิสัยคนไทย เราไม่ใช่คนเครียด หรือเคร่งครัดในเรื่องใดๆ
