ยกกฎหมายพระสมัย ร.1 เฉพาะข้อ2 เพราะมีกรณีคล้ายสมีไชยบูลย์ คือสมีรักที่เอาทรัพย์มาถึงแม้ตอนหลังจะคืน ก็ยังผิดนะครับ /////////////////////////////////////////////////////////////////////////////// กฎพระสงฆ์ (ปราบพระชั่ว) ฉบับ พระบาทสมเด็จพระพุทธยอดฟ้าฯ (๑) ๒. กฎให้ไว้แก่สังฆการีธรรมการ..... ด้วยสมเด็จพระบรมบพิตร ฯ..... มีพระราชโองการ ฯ สั่งว่า มีพระราชอุตสาหะ มิได้คิดแก่พระกายแลพระชนม์ชีพ จนได้สิริราชสมบัติ ทั้งนี้ด้วยตั้งพระทัย จะบำรุงพระบวรพุทธศาสนาตามพุทธฎีกาว่า พระปาติโมกข์สังวรวินัยนี้ชื่อว่าพระศาสนา ถ้าพระภิกษุยังทรงพระปาติโมกข์บริบูรณ์อยู่ตราบใด ชื่อว่าพระศาสนายังตั้งอยู่ ณ ตราบนั้น เหตุฉะนี้ จึงทรงพระราชศรัทธา บริจาคพระราชทรัพย์เป็นอันมาก เป็นจตุปัจจัยทานถวายพระสงฆ์ แลมีพระราชโอวาทานุศาสน์ตักเตือน เพื่อจะให้พระสงฆ์ทั้งปวง ในกรุง นอกกรุงเทพมหานคร และนานาประเทศ ให้ทรงพระปาติโมกขสังวรณ์ศีลบริสุทธิ์ ให้เป็นเนื้อนาบุญแก่สัตว์โลก..... ฝ่ายฆราวาสแต่ก่อนก็มีศรัทธา มิได้กระทำให้เป็นเสน่หาอาลัย ทำให้เจ้ากูเสียศีลสิกขาบท บริสุทธิ์ด้วยกันทั้งสองฝ่าย พระศาสนาก็รุ่งเรืองสืบมา แลภิกษุสงฆ์ทุกวันนี้ตั้งอยู่ในภูมิอันประเสริฐแล้ว มิได้รักษาประปาติโมกข์ตามอริยวงศ์ประเพณี ปฏิบัติเข้าระคนคบหาฆราวาส ติดด้วยเบญจกามคุณ มิได้เห็นแก่พระศาสนา เห็นแก่หน้าบุคคล รับฝากเงินทองของฆราวาส ฆราวาสมิได้คิดแก่พระศาสนา เข้าเป็นญาติโยมปฏิบัติด้วยเสน่หาอาลัย ให้กะปิจังหันแก่ภิกษุโดยคุณปัตติคุณแก่กัน ให้เสียศีลสิกขาบทไป ดุจหนึ่งสมีรักวัดบางหว้าใหญ่ รับเข้าของเงินทองของอี่เพงไว้เป็นอันมาก อี่เพงเป็นกบฏโทษถึงตาย สิ่งของอี่เพงเป็นของหลวงตามบทพระไอยการราชอาณาจักรสืบมาโดยโบราณราชประเพณี เนื้อความทั้งนี้ก็ปรากฏทั่วพระนคร แขวงจังหวัด ถ้าสมีรักรักสิกขาบทจริง ก็จะขวนขวายเอาของฝากนั้น มาแจ้งแก่สมเด็จพระสังฆราชและราชาคณะผู้ใหญ่ทั้งปวง ให้ปรึกษาตามบทพระวินัยว่า ทรัพย์นี้เป็นของของหลวง หรือยังเป็นของอี่เพงอยู่จึงจะควรแก่สมณ นี่สมีรักปิดบังไว้ มิได้ให้ราชาคณะทั้งปวงรู้ อนึ่งก็ได้โปรดให้ป่าวร้องเป็นหลายครั้ง สมีรักก็มิได้บอกแก่ผู้ใด ต่อไอ้มี ชื่อให้การออกว่าของอี่เพงฝากไว้แก่สมีรักเป็นอันมาก จนตรัสใช้ให้ราชบุรุษมา สมีรักจึงสำแดงแก่ราชบุรุษ..... ฉะนี้ก็เห็นในสมีรักว่าสมีรักองอาจหยาบช้า หาอาลัยต่อสิกขาบทไม่ หลายครั้งมาแล้ว เกลือกสมีรักแกล้งบังเอาของของเขาไว้ เจ้าของขาดอาลัยก็จะขาดสิกขาบทอยู่ก่อนแล้ว หากแต่สมีรัก กลัวภัยในปัจจุบันกว่ากลัวภัยในอนาคต จึงสู้สบถสาบาน ให้การต่อพระราชาคณะ พระราชาคณะพิพากษาว่าต้องแต่อาบัติปาจิตตีย์ สมีรักเป็นโลกีย์มีภยาคติ ยังกลัวความตายอยู่ จะเชื่อเอาสบถสาบานสมีรักนั้นไม่ได้ ก็เห็นว่าสมีรักยังหาปราศจากมลทินโทษไม่ โดยกระแสทางการพิจารณา เห็นเนื้อความใหญ่ทั้งสองข้อ ฝ่ายพุทธจักราณาจักร เป็นปัจจัยถึงกันติดพันสมีรักอยู่ แต่หากทรงพระกรุณาว่า ยังหามีพระราชกำหนดกฎหมายไม่ จึงงดโทษสมีรักไว้ แต่นี้สืบไปเบื้องหน้า อย่าให้ภิกษุสามเณรดูเยี่ยงอย่างสมีรัก ห้ามอย่าให้ภิกษุสามเณรดูเยี่ยงอย่างสมีรัก ห้ามอย่าให้ภิกษุสามเณรทั้งปวงรับของฝากฆราวาส จะเสียพระวินัยพระศาสนาไป ถ้าภิกษุไม่รับฝาก ห้ามปรามผู้ฝาก ผู้ฝากมิฟัง กลัวภัยขืนทิ้งไว้ที่กุฏิ...เร่งเอาเพื่อนพรหมจรรย์ที่ใกล้กันให้หลายองค์รู้เห็นเป็นพยาน... พาสงฆ์ซึ่งรู้เห็นนั้นไปแจ้งเนื้อความ และสิ่งของแก่พระราชาคณะเจ้าอธิการ พระราชาคณะเจ้าอธิการ จงประชุมนุมกันปรึกษาจงละเอียดให้ต้องตามพระวินัยบัญญัติ.... ถ้าพระสงฆ์ราชาคณะผู้ใหญ่ผู้น้อยจะปรึกษาประการใด จงประพฤติตาม ให้สงฆ์เป็นอันมากรู้เห็นเป็นพยานไว้..... อย่าให้ผู้อื่นแคลงในพระพุทธศาสนา แลห้ามฝ่ายฆราวาส อย่าให้เอาของเงินของทองไปฝากภิกษุสามเณรไว้ ทำให้เจ้ากูเสียวินัยสิกขาบทเป็นอันขาดทีเดียว ถ้าผู้ใดมิได้กระทำตามพระราชกำหนดกฎหมายนี้ ฝ่ายภิกษุสามเณรจะลงพระอาชญาโทษดุจโทษอทินนาทานปาราชิก จะสึกออกขับเฆี่ยนจงสาหัส ฝ่ายฆราวาสจะให้ริบราชบาตร ขับเฆี่ยนจงหนักโดยโทษานุโทษ อนึ่ง....ถ้าสามเณรรูปใด มีอายุสมควรจะอุปสมบทแล้ว ก็ให้บวชเข้าร่ำเรียนคันถธุระ วิปัสนาธุระ อย่าให้เที่ยวไปมาเรียนความรู้อิทธิฤทธิ์ให้ผิดธุระทั้งสองไป..... สามเณรรูปใดอายุถึงอุปสมบทแล้วมิได้บวช เที่ยวเล่นโว้เว้อยู่ จับได้จะเอาตัวสามเณรแลชีต้น อาจารย์ ญาติโยม เป็นโทษจงหนัก กฎให้ไว้ ณ วันจันทร์ เดือนห้า ขึ้นห้าค่ำ จุลศักราชหนึ่งพันร้อยสี่สิบห้า (พ.ศ. ๒๓๒๖) ปีเถาะ เบญจศก *** ราชบาตร หมายถึง คำสั่งจากหลวง *** ชีต้น หมายถึง พระสงฆ์ผู้เป็นอาจารย์ ( อ้างอิงจากพระไตรปิฎกชุด 91 เล่ม มหามกุฏราชวิทยาลัย เล่ม 32 หน้า 174) พระสูตรยังดำรงอยู่ตราบใด พระวินัยยังรุ่งเรือง อยู่ตราบใด ภิกษุทั้งหลายย่อมเห็นแสงสว่างเหมือนพระอาทิตย์อุทัย อยู่ตราบนั้น เมื่อพระสูตรไม่มีและแม้พระวินัยก็หลงเลือนไป ในโลกก็จักมีแต่ความมืด เหมือนพระอาทิตย์อัสดงคต (ตกไป) เมื่อภิกษุยังรักษาพระสูตรอยู่ ย่อมเป็นอันรักษาปฏิบัติไว้ด้วย นักปราชญ์ดำรงอยู่ในการปฏิบัติย่อมไม่คลาดจากธรรมอันเกษมจากโยคะ (นิพพาน) ดังนี้ http://newake.blogspot.com/2015/02/blog-post_19.html
เชื่อเลยครับ ว่าถ้ากลับมาใช้จริงตอนนี้ ก็จะมีพวกที่ไม่เคยแม้แต่จะเข้าวัด ออกมาด่าทอว่ารังแกพระ รัดทะบานไม่เป็นปะชาทิบไต ต้องเลิก 112 อยู่ไม่ได้แล้ว บลา บลาๆๆๆ
ไม่จำเป็นต้องพิจารณาพระลิขิตว่าจริงหรือปลอมก็ได้ แค่พิจารณาว่าธัมมมี่แห่งธรรมโกยเข้าประเด็นไหน ๑. เถยยาวหาร ลักโดยการขโมย ๒. ปสัยหาวหาร ลักโดยข่มขี่ ๓. ปฏิจฉันนาวหาร ลักซ่อน ๔. ปริกัปปาวหาร ลักโดยกำหนดของ ๕. กุสาวหาร ลักโดยสับสลาก แล้วก็มาพิจารณาว่าครบองค์ประกอบไหม ๑. ปรปริคฺคหิตํ ของที่เจ้าของหวงแหน ๒. ปรปริคฺคหิตสญฺญิตา รู้อยู่ว่า เป็นของที่เจ้าของหวงแหน ๓. เถยฺยจิตฺตํ จิตคิดลัก ๔. อุปกฺกโม พยายามลัก ๕. เตน หรณํ ลักมาได้ด้วยความพยายามนั้น ในเมื่อตอนแรกโดนทวงแล้วไม่คืน มันก็ครบองค์ประกอบทันทีนั่นแหละ แล้วตอนหลังยอมคืนก็แสดงว่าเดิมมีจิตที่จะครอบครองเป็นของตน
ที่ริยำ เลวร้ายที่สุด ไม่ใช่ความผิดเรื่องทรัพย์เลยครับ วันนี้นั่งฟังทั้งวัน ..... ไม่เห็นไอ้เถรา club อะไรนั่น จะพูดถึง ที่คำสอน ผิดเพี้ยน ของมันเลย สอนผิดเพี้ยน มั่วๆซั่วๆ อันนี้ต่างหาก ที่เป็นอันตรายมากที่สุดต่อหลักการของศาสนาพุทธ นิพาน = อัตตา เรื่องนี้ต่างหาก ที่ยอมไม่ได้ ....... และ พระอื่นๆ ยอมให้ไอ้บ้านี่ สอนแบบนี้ได้อย่างไร . . . ต้องจัดการ แบบที่จีนจัดการกับฟาหลุนกง อันนี้เป็นเรื่องความมั่นคงร้ายแรงทีเดียว
