คุุุณคิดว่าใครเป็นผู้อยู่เบื้องหลัง "สั่งฆ่า" เหตุการณ์ 6 ตุลาคม 2519 วันล้อมฆ่านักศึกษาประชาชน

แล้วพี่เคยมีประสบการณ์เกี่ยวกับพวกจัดตั้งบ้างไหมเคยเห็นพัฒนาการของการทำงานแบบนี้บ้างไหม

ตอนนั้นไม่เห็นรู้ๆว่าทำกันแถวๆไหนใครโดนบ้างแต่ผมไม่เคยเห็น ไม่เคยมีใครมาทำอะไรกับผม และผมก็ไม่ยอมรับแต่รู้อยู่พูดได้ว่าผลจากการผลักดันของเขาทำให้ขบวนการนักศึกษาพุ่งไปไกลเกินกว่าที่ควรจะเป็น

 

ในศูนย์นิสิตฯเองช่วงที่พี่เข้ามาเป็นเลขาฯตอนนั้นการนำเริ่มถูกแทรกแซงจากพคท. แล้วใช่ไหม

ผมว่ามีแล้วในขณะนั้นแต่ตัวบุคคลที่เป็นกรรมการศูนย์ฯส่วนใหญ่ไม่มีความสัมพันธ์โดยตรงกับพคท. อาจจะมีคนของพคท. ใกล้เคียงกับเขาบ้างแต่เวลาพคท.แทรกแซงจะแทรกแซงนอกศูนย์นิสิตฯมากกว่าแทรกแซงตามมหาวิทยาลัย


แสดงว่าการเคลื่อนไหวตามมหาวิทยาลัยสามารถจะออกไปเคลื่อนไหวเป็นเอกเทศได้เหมือนกันใช่ไหม

ได้เหมือนกันแต่พยายามที่จะผลักดันให้เป็นการเคลื่อนไหวของศูนย์นิสิตฯซึ่งบางอย่างไกลเกินไปข้อเสนอที่มากเกินไปเราก็ไม่รับแต่โดยส่วนใหญ่แล้วเราต้องยอมรับว่าตอนนั้นผมเองหรือกรรมการศูนย์ฯที่เป็นคนสำคัญก็ซ้ายอยู่แล้วซ้ายพออยู่แล้วให้ซ้ายกว่าที่เป็นอยู่มันก็เกินไปเพราะฉะนั้นบางเรื่องเราก็ไม่รับแต่ที่เรารับเราก็มาผลัก

 

ถ้าอย่างนั้นพี่ช่วยบอกซ้ายที่มันแตกต่างกันออกไปได้ไหมอย่างที่บอกว่าอย่างนั้นมันก็ซ้ายอยู่แล้วในขณะที่แบบพคท. เขาก็มีนโยบายที่จะผลักดันให้ขบวนการนักศึกษาเคลื่อนไปในทางที่เขาต้องการอะไรคือความแตกต่างระหว่างซ้าย 2 อันนี้

มันไม่ต่างหรอกมันไกลกว่ากันเท่านั้นเองมันมากไปบางเรื่องมันไม่ควรเช่นเรื่องนี้ยังไม่ควรชุมนุมก็ชุมนุมเรื่องนี้ควรเอาไว้ก่อนยังไม่ควรสู้เขาก็จะให้สู้อะไรแบบนี้


แล้วอย่างนี้การผลักมันมาจากไหนบ้าง

เขาก็ผลักฝ่ายของเขามาในกรรมการศูนย์บ้างคนของศูนย์ฯบ้างหรือให้เพื่อนผมมาพูดกับผมคุยกันแบบเพื่อนฝูงซึ่งบางครั้งเราก็ดูออกมันพูดเหมือนกันหมดทั้ง 3 คนซึ่งแสดงว่ามันผลักมา 3 ทางแสดงว่าเขาต้องการให้เราทำอย่างนี้แต่สรุปแล้วมันก็คือความขี้เท่อทั้งนั้นไม่ได้ความทั้งนั้นเป็นคอมฯที่ไร้เดียงสามากและเราก็เด็กมาก ไม่มีความเข้าใจมากพอที่จะไปโต้แย้งหรือที่จะไปขวางถ้าผมมีความมั่นใจมากพอผมขวางแน่นอนผมไม่สนใจผมไม่กลัวและผมเคยบอกเพื่อนไปแล้วว่าถ้าผมเข้าใจมากพอผมขวางได้เพราะคนที่มีฐานะที่สำคัญๆในขบวนการนักศึกษาตอนนั้นไม่มีการจัดตั้งรวมทั้งตัวผมเองเพราะฉะนั้นคนที่ไม่มีการจัดตั้งทั้งหมดถ้าเห็นร่วมกันหมดก็ขวางพคท.ได้แต่เราไม่เข้าใจมากพอตรงกันข้ามเรายิ่งคิดใกล้เคียงกับสิ่งที่เขาเสนอด้วยโดยธรรมชาติของเราประสบการณ์โดยการสั่งสมของเราภาวการณ์ที่บีบคั้นมากมันทำให้คนเรายิ่งซ้ายหนักผมว่านักศึกษาตอนนั้นก็เหมือนกันไม่พอใจรัฐบาลแต่รัฐบาลก็เล่นแรงกับนักศึกษาเอากระทิงแดงมาอัดนักศึกษาลอบทำร้ายมันยิ่งทำให้เราไม่เชื่อไม่คาดหวังในรัฐบาลพอไม่คาดหวังรัฐบาล

 

มีอะไรก็ซัดรัฐบาลไว้ก่อนมีอะไรก็จะเปิดโปงให้เห็นว่ารัฐบาลมันเลวมากไม่จริงใจกับประชาชนและมันก็ยิ่งไม่คาดหวังเมื่อไม่คาดหวังพลาดเมื่อไหร่ก็ซัดเมื่อนั้นซึ่งมันก็ซ้ายมากแล้วบางทีมันเกินซ้ายเป็นอนาธิปไตยด้วยซ้ำ


แล้วการเคลื่อนไหวพวกนี้ได้รับการยอมรับจากประชาชนมากน้อยแค่ไหน

ผมคิดว่าช่วงหลังๆอย่างน้อยที่สุดก่อนเหตุการณ์ 6 ตุลาผมว่าประชาชนส่วนใหญ่เฉยๆ

 

เป็นเพราะว่าเราไม่สามารถจะชี้จุดบกพร่องของรัฐบาลได้มากไปกว่านี้อีกแล้วหรือเปล่า

ไม่ใช่ผมว่าอันที่หนึ่งนักศึกษาไปไกลเกินไปสองสื่อมวลชนทั้งหมดของรัฐบาลตีเรามาตลอดมันยิ่งทำให้เราห่างแต่ประชาชนก็ไม่เป็นปฏิปักษ์นะเขาเฉยๆไม่ได้เป็นปฏิปักษ์กับนักศึกษาแต่ในขณะที่ส่วนใหญ่เฉยๆคนส่วนหนึ่งก็สนับสนุนรัฐบาลเองก็ฟอร์มมวลชนกลุ่มหนึ่งขึ้นมาต้านเช่นลูกเสือชาวบ้านกระทิงแดงเป็นต้น


ขอย้อนอีกทีเรื่องชุดความคิดแบบที่พคท. เข้ามาแทรกแซงขบวนการนักศึกษาสมัยนั้นมีแนวยังไงบ้าง

ซ้ายจัดตั้งของพคท.ที่มีอิทธิพลในขบวนการนักศึกษาเป็นซ้ายจัดตั้งที่ซ้ายมากของพคท. มันอาจมีหลายสายที่เข้ามาในกรุงเทพฯแต่สายที่มีบทบาทมากมีสองสายใหญ่ๆในกรุงเทพฯที่เข้ามาอิทธิพลในขบวนการนักศึกษาอันนี้ซ้ายมากอีกอันซ้ายน้อยกว่า

 

แสดงว่าเขาก็มีจัดตั้งจำนวนมากพอสมน้ำสมเนื้อกับนักศึกษาที่มีอยู่

ตั้งแต่ต้นปี 2518 เขาขยายกำลังเรื่อยๆมีนักศึกษาปี 1 ปี 2 มากแต่รุ่นพวกผมเขาไม่ได้ขยายผมเข้ามาก่อนเขาไม่รู้จะเอาใครมาขยายพวกผมผมเป็นเลขาศูนย์อยู่ปี 5 ปี 2519 ผมอยู่ปี 6

 

แล้วตอนที่พี่เข้าป่าพี่เริ่มขัดแย้งกับพคท.เมื่อไหร่คือเริ่มรู้สึกว่าไปกันไม่ได้ทางความคิด

ตั้งแต่อยู่เมืองจีน


แล้วมันมีกระแสไม่เห็นด้วยหนาหูขึ้นใช่ไหม

ใช่ความไม่เห็นด้วยกับพคท. มากขึ้นเรื่อยๆในป่าภาคอีสานภาคเหนือภาคใต้กทม. ก็เริ่มไม่เห็นด้วยกันเยอะ


แต่ก็มีพวกสายพคท. โจมตีว่าจริงๆแล้วมันเป็นเรื่องของนักศึกษาไม่อดทนอะไรพวกนี้

เขาก็เจ๊งหมดแล้วนะ พวกที่โต้ก็ออกมาหมดแล้ว คือ เวลาที่เพื่อนออกพวกเขาก็บอกว่าพวกนี้ไม่อดทน ไม่ยืนหยัด แต่ในที่สุดก็ออกมาหมด

 

แต่ว่านักศึกษาจำนวนมากที่เข้าไป เขาก็ไม่ค่อยมีความรู้ทางทฤษฎีที่จะโต้เถียง พคท.ได้ อะไรทำให้เขาออก

เวลาที่ผ่านไปทำให้ได้ศึกษา ตั้งคำถามง่ายๆ พื้นๆ อย่างความเชื่อที่เคยเชื่อร้อยเปอร์เซ็นต์เลย ก็เริ่มตั้งคำถามและเมื่อเขาตอบไม่ได้ความเชื่อมันก็ลดลง คนที่ตัดสินใจเข้าป่าทิ้งพ่อแม่ ทิ้งการศึกษามามันก็ต้องเจ็บมาก แรกๆ ยอมรับมากอยู่จนกระทั่งไม่ยอมรับ ไม่เชื่อ เพราะฉะนั้นการที่บอกว่าเพราะทนความลำบากไม่ได้ ผมว่าไม่จริง ถ้าคนที่ทนความลำบากไม่ได้จริงๆ มันไม่นานหรอก เดินเข้าไปสักพัก มันก็กลับแล้ว มันไม่อยู่เป็นปีๆ หรอก อยู่กัน 3-4 ปี บางคน 5 ปี ถึงออกมา นักศึกษาหลายคนเข้าไปทนได้ดีกว่าชาวนาอีก ประเด็นนี้ตัดทิ้งไปได้ ว่านักศึกษาทนความลำบากไม่ได้ มันไม่จริง แต่เป็นเพราะว่ามันไม่เห็นอนาคต มันเห็นว่าสิ่งที่ พคท. ทำอยู่มันเป็นไปไม่ได้

 

แต่ว่าเราก็มีความเชื่อเต็มที่ก่อนหน้านั้น

แน่นอน มีความหวัง นานเท่าไหร่ก็สู้


แสดงว่า พคท. ไม่ทนต่อคำวิพากษ์วิจารณ์

แน่นอน มันเจ๊งแล้วทุกวันนี้ เป็นบริษัทก็ล้มละลายแล้ว เพราะว่าเขาคิดได้แค่นั้น เขาไม่ใช่คนเลวนะ คือไม่ได้พูดทั้งหมดว่า พคท.เป็นคนเลว แต่ผู้นำ พคท.คิดได้แค่นี้ซึ่งสิ่งที่เขาคิดได้ทั้งหมดมันไม่สอดคล้องกับความเป็นจริง เวลาผ่านไปมันได้รู้ แต่จะถามว่าพวกนั้นเป็นคนดีหรือเปล่า คนเกือบทั้งหมดดี ดีมากด้วย ดีกว่าคนที่อยู่ในกรุงเทพฯ ดีกว่าหลายๆ คน ดีกว่าพระจำนวนมาก คือทั้งหมดตั้งแต่ต้นผมไม่ได้บอกว่าเขาเป็นคนเลว พอลพตเขาก็เป็นคนดี ให้เขาโกงกินประชาชนเพื่อประโยชน์ตัวเองเขาไม่เอาหรอก แต่เขาก็ทำเสียหายหมด ล่มจมหมด เพราะการปฏิวัติไม่ใช่เรื่องเอาคนดีมาทำอย่างเดียว คนดีไม่ใช่เรื่องจำเป็น ที่จำเป็นมากคือ คนดีต้องมีความฉลาดปราดเปรื่องด้วย ไม่ใช่คนดีที่โง่ คนฉลาดที่เลวก็ใช้ไม่ได้ การปฏิวัติต้องอาศัยคนที่ฉลาดปราดเปรื่องด้วย เป็นกลุ่มคนที่มีความฉลาดปราดเปรื่องร่วมกัน

 

หลังจากที่พี่ออกจากป่ามาใช้ชีวิตในสังคมปัจจุบันปกติเทียบเคียงกับสมัยก่อนที่พี่คิดว่าสังคมมันมีปัญหา จนถึงเดี๋ยวนี้ปัญหามันยังคงเดิมอยู่หรือเปล่า มันยังคงทำความเดือดร้อนให้คนหรือเปล่า

จริงๆ แล้วประชาชนยังมีสภาพเหมือนเดิม หรือว่ามันคลี่คลายไปในทางที่ดีขึ้น ผมว่าปัญหามันสลับซับซ้อนมากขึ้นกว่าเดิม แต่ลักษณะความหนักหน่วงของปัญหาไม่มากเท่าแต่ก่อน ตอนนั้นมันไม่ซับซ้อนอย่างนี้ มันมองเห็นความหนักเบาชัดเจน


แล้วกรณีแบบนี้พี่คิดว่า กับคนที่จะทำงานเกี่ยวกับการแก้ไขปัญหาสังคมต่อไป จุดยืนในการทำงานพวกนี้ พี่คิดว่ามันน่าจะเป็นการเคลื่อนไหวด้านกว้างอย่างสมัยก่อนหรือว่าจะเป็นการทำงานในด้านลึกให้มากขึ้น

ต้องเป็นขบวนการ คนที่จะคิดแก้ไขปัญหาต้องรวมกลุ่มก้อนเป็นขบวนการ ถ้าไม่เป็นขบวนการคุณก็ทำอะไรไม่ได้ ขบวนการที่ว่ามันจะเป็นรูปพรรคการเมือง กลุ่มองค์กรอะไรก็ได้ แต่ต้องเป็นขบวนการทางสังคม ถึงจะมีอิทธิพลพอที่จะเปลี่ยนแปลงบ้านเมืองได้

 

เคยมีคนพูดว่า พรรคการเมืองแบบของไทย มันไม่น่าจะก้าวเกินเลยไปจากพรรคธุรกิจการเมืองไปได้ เพราะว่ารากฐานทางการเมืองตรงนี้ มันเป็นแค่การshare ผลประโยชน์ มันไม่น่าจะมีพรรคการเมืองที่ตอบสนองประชาชนได้จริง

ไม่แน่ ผมว่ายังพูดไม่ได้ คำตอบตรงนี้มันปิดทางตัวเอง แสดงว่าสังคมไม่มีความหวังเลย ซึ่งผมคิดว่าไม่ถูก แม้เวลามันจะน้อยมากแต่สังคมมันไม่ชั่วร้ายขนาดนั้น ไม่อย่างนั้นสังคมมันดิ่งลงเหวเลย ยังมีทางเป็นไปได้ ยังมีลู่ทาง แต่จะทำอะไรได้มากน้อยแค่ไหน เป็นอีกเรื่อง

 

สุดท้ายนะครับ พี่มองเหตุการณ์ 6 ตุลาว่ายังไง มันคืออะไร หมายถึงมันเป็นอย่างไรและให้บทเรียนอะไรกับเราบ้าง

ผมคิดว่าเหตุการณ์ 6 ตุลาเป็นความผิดพลาดอย่างยิ่งของผู้ปกครองที่ทำการปราบปรามนักศึกษาอย่างเหี้ยมโหดขนาดนั้น และก็ไม่ควรจะเกิดขึ้นในบ้านเมืองเรา ในขณะเดียวกัน นักศึกษาประชาชนก็ควรจะสรุปว่า ถ้าจะทำการเคลื่อนไหวใดๆ แล้ว จะต้องพยายามระมัดระวังตัว อย่าให้มีเงื่อนไขใดๆ ให้เขาทำการปราบปรามได้ขนาดนั้น โดยเฉพาะสังคมไทยมันมีวิธีที่ฉลาดอีกแยะและทำได้ ผมยังเชื่อว่าถ้าพคท.ไม่เข้ามาแทรกแซงขบวนการนักศึกษา ขบวนการนักศึกษาก็ไม่จบอย่าง 6 ตุลา มันยังมีลักษณะการประนีประนอมสูงมากในขบวนการนักศึกษา โดยธรรมชาติของคนไทยเรื่องนี้เป็นอุบัติเหตุจริงๆ หมายถึงเป็นอุบัติเหตุทางสังคมนะ เรื่องนี้มันมีคนสร้างคนทำขึ้น มีคนต้องรับผิดชอบ คือพวกที่อยู่เบื้องหลังการวางแผนต่างๆ แต่มองจากสังคมไทย เรื่องนี้ไม่ใช่ว่าจะเกิดขึ้นได้บ่อยๆ นี่คือเป็นอุบัติเหตุเพราะสังคมนี้มันไม่มีบรรยากาศที่จะให้คนไทยมาฆ่ากันกลางเมือง ฆ่านักศึกษาลูกหลานคนไทยด้วยกัน สังคมไทยมันไม่น่าจะมีอย่างนี้ ถ้าไปถามคนแก่ๆ เอาสไลด์ 6 ตุลาไปให้เขาดู ตั้งแต่เขาเกิดมาจนแก่ เขาคงไม่เชื่อว่าเรื่องอย่างนี้เกิดขึ้นในบ้านเมืองได้ เขาจะต้องตกใจมากว่ามันเกิดขึ้นได้ยังไง เพราะฉะนั้นมันเป็นอุบัติเหตุ แต่มีคนต้องรับผิดชอบ ในแง่ของฝ่ายนักศึกษาประชาชนก็ยังควรเคลื่อนไหวเรียกร้องความเป็นธรรมให้กับสังคม รวมทั้งในอนาคตด้วย แต่การก้าวไปในอนาคต คนที่อยู่ข้างหน้าต้องคอยฟังให้ดีว่าคนส่วนใหญ่คิดอย่างไร คนส่วนใหญ่อยู่กับเราหรือเปล่า ให้คนส่วนใหญ่อยู่ข้างเราตลอดเวลาแล้วเราจะได้ การเคลื่อนไหวหนึ่งๆ ถ้าคนส่วนมากที่ได้รับรู้แล้วเขาต้องรู้สึกเห็นด้วย เห็นด้วยมาก เห็นด้วยอย่างยิ่ง หรือค่อนข้างเห็นด้วย ต้องเป็นอย่างนี้ คนคัดค้านต้องมีแน่นอน แต่นั่นเป็นพวกเสียผลประโยชน์หรือเป็นคนกลุ่มเล็กๆ ที่ถูกผู้เสียประโยชน์หลอกลวง แต่อย่าให้เขามาหลอกคนส่วนใหญ่ ถ้าคนส่วนใหญ่เห็นด้วยแล้วจะไม่มีความผิด ไม่มีใครกล้ามาปราบปราม กล้ามาทำอะไร ถ้าเขาจะทำอะไร เขาต้องทำให้คนส่วนใหญ่มาอยู่ข้างเขา แต่กับเหตุการณ์ 6 ตุลา ช่วงนั้นในการ

 

เคลื่อนไหว คนส่วนใหญ่เขาเฉยๆ กับเรา เราไม่ได้ care ไม่ได้สังเกต ตรงกันข้ามเราเองก็แรงเกินไปด้วย แล้วการชี้นำมันก็ดันให้แรงไปอีก มันเลยเกิด 6 ตุลา


สัมภาษณ์เมื่อ 18 ส.ค. 2531


ที่มา : วัฒนชัย วินิจจะกูล (บ.ก.), สมุดภาพเดือนตุลา (พิมพ์ครั้งแรก), กรุงเทพฯ : สหพันธ์นิสิตนักศึกษาแห่งประเทศไทย และพรรคแสงธรรม มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, 2531 หน้า 132-136

 

ดูจากส่วนนี้ เบื่องหลังเกิดจากอุบัติเหตุอันเนื่องจากไร้เดียงสา

พูดง่ายๆชัดๆ ถูก พคท.หลอก

 

เสกสรรค์ ประเสริฐกุล

อดีตผู้นำนักศึกษา


หลังเหตุการณ์ 14 ต.ค. 16 จนกระทั่งเกิดกรณี 6 ต.ค. 19 พี่เสกสรรค์ทำอะไร มีบทบาทอย่างไร

ในช่วงแรกทีเดียวผมยังคงทำงานให้ศูนย์กลางนิสิตนักศึกษาแห่งประเทศไทย แต่ไม่นานก็ลาออกมาร่วมกับเพื่อนๆ ก่อตั้งสหพันธ์นักศึกษาเสรีแห่งประเทศไทย ผมเป็นประธานเองอยู่ระยะหนึ่งแล้วลาออกมาช่วยทำงานให้สหพันธ์ฯ อยู่เงียบๆ หลังจากเรียนจบในปี 2517 ก็รับหน้าที่เป็นเลขาธิการศูนย์ประสานงานกรรมกร เป็นผู้ประสานงานแนวร่วมต่อต้านเผด็จการ จนกระทั่งเข้าป่าไปราวกลางปี 2518 ฉะนั้นตอนที่เกิดเหตุการณ์ 6 ตุลาคม ปี 2519 ผมจึงไม่ได้เข้าร่วมด้วย


ทำไมพี่ถึงลาออกจากศูนย์กลางนิสิตนักศึกษาแห่งประเทศไทยตอนปลายปี 2516

ก็อึดอัดทำงานไม่ค่อยสะดวก แต่ไม่ใช่ปัญหาแย่งอำนาจกับคนอื่นแน่นอน สาเหตุที่อึดอัดนั้นมีสองอย่าง อย่างแรกคือผมเห็นว่ากรรมการศูนย์นิสิตฯ ตอนนั้นร่วมมือกับรัฐบาลมากเกินไปจนเหมือนจะกลายเป็นหน่วนงานหนึ่งของรัฐไปแล้ว จริงอยู่รัฐบาลใหม่เป็นรัฐบาลเสรีนิยมแต่พ้นจากนั้นแล้วกลไกแขนขาของระบอบเผด็จการยังครบถ้วนทั้งสิ้น ผมคิดว่านักศึกษาไม่ควรไปเป็นเครื่องพ่วงของเขา เราน่าจะต้องรักษาฐานะอิสระของเราไว้ ปัญหาต่างๆ ของประชาชนมีมากและเราควรใช้เวลาไปสัมผัสหรือเป็นปากเสียงให้กับผู้คนที่เดือดร้อนทุกข์ยากด้วยสาเหตุต่างๆ


ข้อต่อมา ผมมีแนวคิดว่าเราควรจะต้องลดช่องว่างระหว่างนักศึกษามหาวิทยาลัยกับนักเรียนอาชีวะ ด้วยการสนับสนุนพวกเขาให้เคลื่อนไหวทางการเมืองและช่วยเหลือดูแลทางด้านทุนรอน นักเรียนอาชีวะในสมัยนั้นมักจะถูกนักศึกษามหาวิทยาลัยดูถูกดูแคลนเสมอ แต่พวกเขามีบทบาทสูงในสมรภูมิต่อต้านเผด็จการ บาดเจ็บล้มตายกันไปก็มาก ผมใกล้ชิดกับนักเรียนเหล่านี้ในช่วงเหตุการณ์ หลังจากนั้นก็ช่วยพวกเขาก่อตั้งศูนย์กลางนักเรียนอาชีวะแห่งประเทศไทย ครั้นพอไปขอแบ่งเงินจากศูนย์นิสิตฯ มาเป็นงบประมาณ เขาก็ไม่ให้ บางคนคงคิดว่าผมกำลังสร้างฐานกำลังส่วนตัวเลยไม่อนุมัติ อันที่จริงผมเสนอไปแค่ห้าหมื่นบาทเท่านั้น ขณะที่ศูนย์นิสิตฯ หลัง 14 ตุลาคม มีเงินหลายล้านบาทจากการบริจาคของประชาชน

 

มีข่าวลือว่าเงินบางส่วนถูกนำไปใช้ในทางมิชอบ

เป็นความจริง และนั่นเป็นฟางเส้นสุดท้ายที่ทำให้ผมลาออก คือช่วงหลัง 14 ตุลาคมไม่นานก็จับได้ว่ามีคนในศูนย์นิสิตฯ โกงเงินส่วนรวมไปประมาณเกือบหนึ่งแสนบาท ฉะนั้นจึงมีการประชุมหารือกันว่าจะจัดการอย่างไร ทางผมและฝ่ายธรรมศาสตร์เสนอให้จัดการเด็ดขาด คือลงโทษตามกฎหมายและแจ้งให้ประชาชนทราบ เพื่อแสดงความบริสุทธิ์ของคนที่เหลือ แต่กรรมการศูนย์นิสิตฯ ส่วนใหญ่อยากให้ประนีประนอมและปิดข่าวเอาไว้ โดยอ้างว่ากลัวเสียภาพพจน์ ผมไม่เห็นด้วยกับวิธีนี้และพอดีความขัดแย้งมันสะสมมาหลายเรื่องแล้วก็เลยลาออกกลางที่ประชุมเลย ฉะนั้นพูดได้ว่าหลัง 14 ตุลาคมไม่กี่วันผมก็หมดพันธะกับศูนย์กลางนิสิตนักศึกษา ซึ่งตอนนั้นผมไม่เชื่อแล้วว่าจะทำอะไรได้ อันที่จริงช่วงเหตุการณ์ 14 ตุลาคม พวกเขาก็พลาดไปแล้วหนหนึ่ง แต่ผมไม่อยากถือสา แม้ว่าจะทำให้ผมตกที่นั่งลำบากเลือดตาแทบกระเด็นก็ตาม

 

ยาวไป นายเวรไม่อ่าน

 

พอตั้งสหพันธ์ฯ แล้วมีการเคลื่อนไหวอย่างไรบ้าง

อันดับแรกสุดก็เดินทางไปจังหวัดต่างๆ เพื่อเผยแพร่ประชาธิปไตย คือเราแบ่งเป็นสองทีม ขึ้นเหนือกับลงใต้ มีเอกสาร มีนักพูด และภาพยนตร์เกี่ยวกับ 14 ตุลาคม ไปฉาย พูดไปแล้วก็เหมือนกับการเดินสายของวงดนตรีลูกทุ่ง แต่ละสายมีรถบัสคันใหญ่เป็นพาหนะ เราจัดการกันเองทั้งนั้น แต่ตัวผมไม่ได้ไปเอง ยังคงอยู่ที่กรุงเทพฯ เพื่อประสานงานด้านต่างๆ จะแวะไปพูดบ้างก็เป็นบางจังหวัด พูดเสร็จก็กลับทันที


แล้วทางกลุ่มพี่เอาเงินทองที่ไหนมาทำงาน

ได้หลายทาง ส่วนหนึ่งเกิดจากเครดิตเฉพาะตัวของผม เช่นไปพูดที่สหรัฐฯ แล้วรับบริจาคมาบ้าง สมาคมธรรมศาสตร์มอบให้บ้าง ของบประมาณจากคณะกรรมการร่างรัฐธรรมนูญ รวมๆ ไปแล้วเรามีทุนอยู่ประมาณสองสามแสนบาท ใช้อย่างประหยัดสักหน่อยก็ทำอะไรได้ไม่ใช่น้อย ในช่วงแรกไม่ค่อยมีปัญหาเรื่องเงินหรอก ขนาดผมเองนั่งกินข้าวตามร้านยังมีคนควักเงินออกให้เลย ตอนนั้นใครๆ ก็รักนักศึกษา พวกที่สูญเสียผลประโยชน์ก็หลบๆ ไม่ค่อยกล้าแสดงตัว


นอกจากเผยแพร่ประชาธิปไตยแล้วสหพันธ์ฯ ทำอะไรอีก

ในระหว่างที่เดินสายออกต่างจังหวัดนั้นทางพวกผมได้กำหนดแนวทางไว้แล้วว่าจะออกสำรวจปัญหาของประชาชนในชนบทไปด้วย คือครึ่งหนึ่งพูดเรื่องการบ้านการเมืองให้ประชาชนฟัง อีกครึ่งหนึ่งไปไต่ถามและรับฟังความเดือดร้อนของพวกเขา เราแบ่งงานแบ่งกำลังไว้แจ่มชัดสำหรับการนี้ กลับจากเผยแพร่ประชาธิปไตยก็เอาปัญหาต่างๆ ที่รับรู้มาจากต่างจังหวัดมาพูดคุยกัน พบว่าในบ้านเรามีความทุกข์ยากเดือดร้อนเต็มไปหมด ลำพังแค่มีรัฐธรรมนูญมีการเลือกตั้งคงจะช่วยอะไรไม่ได้มากนัก รากเหง้าของความเดือดร้อนยังไม่ได้ถูกขจัดออกไป


ในจังหวะเดียวกันนั้นเอง ประชาชนกลุ่มต่างๆ ที่อัดอั้นตันใจมานานก็เริ่มเคลื่อนไหวเรียกร้องสิทธิผลประโยชน์อันชอบธรรมของตน กรรมกรนัดหยุดงานนับร้อยครั้ง ชาวนาประท้วงเรื่องสูญเสียที่ดิน พ่อค้าแม่ค้าหาบเร่ประท้วงเรื่องถูกจับถูกห้ามขายของบนทางเท้า คนบางจังหวัดเดินขบวนไล่ผู้ว่าราชการ และอะไรต่อมิอะไรอีกเยอะแยะ ผมคิดว่ามันเกิดขึ้นเองโดยธรรมชาติทั้งนั้น ไม่ต้องมีใครไปยุยงก็เกิดได้ เพราะแต่ละกลุ่มแต่ละหมู่ก็กดเก็บมานาน พอมีเสรีภาพทางการเมืองก็ได้โอกาสแสดงออก


ประชาชนที่ออกมาเรียกร้องสิทธิและผลประโยชน์ของตนเหล่านี้ส่วนหนึ่งได้มาติดต่อขอการสนับสนุนจากนักศึกษา รวมทั้งมาที่สหพันธ์ฯ ด้วย ทางเราได้ให้การสนับสนุนทางด้านความคิดและกำลังใจ ทำไปทำมาก็เลยผูกติดกับขบวนของประชาชนลึกยิ่งขึ้น เราเข้าไปจัดตั้งชาวนาในต่างจังหวัดสามัคคีเหนียวแน่นกับกลุ่มหาบเร่ นอกจากนี้ยังเชื่อมโยงกับพวกผู้นำคนงานอย่างแน่นแฟ้น คือนักศึกษาเองไม่ได้มีผลประโยชน์อย่างไร มีแต่ต่อสู้เพื่อคนอื่นที่เขาเดือดร้อนมากกว่า แต่เนื่องจากสภาพสังคมของเรามันมีการเอารัดเอาเปรียบข่มเหงรังแก เราก็เลยเอียงไปทางซ้ายเรื่อยๆ ในตอนแรกไม่ทันรู้ตัวเสียด้วยซ้ำ

 

นักศึกษากลุ่มอื่นๆ ทำแบบสหพันธ์ฯ หรือเปล่า

ส่วนที่เหมือนกันก็มี ไม่เหมือนกันก็มี คือหลังจากสิ้นปี 2516 กลุ่มต่างๆ มันเกิดขึ้นมากมายเป็นดอกเห็ด ทั้งนอกและในมหาวิทยาลัย จนผมเองก็จำได้ไม่หมด กลุ่มเหล่านี้เคลื่อนไหวประสานกันบ้าง เคลื่อนไหวเป็นเอกเทศบ้าง แต่ถ้าเป็นประเด็นใหญ่ๆ ก็มักจะร่วมมือกันดีเช่นกรณีต่อต้านการกลับมาของจอมพลถนอมตอนปลายปี 2517 หรือกรณีมายาเกวซ ต้นปี 2518 อะไรทำนองนั้น อย่างไรก็ตาม นักศึกษาส่วนใหญ่ไม่ออกไปทำงานซึมลึกในหมู่กรรมกรชาวนาเหมือนพวกสหพันธ์ฯ ในด้านนี้เราทำมากกว่า ขณะเดียวกันการเคลื่อนไหวด้านกว้างนั้นเราลดลงไปในระยะหลังๆ แต่เอาชื่อไปเข้าร่วมหรือก็ช่วยทำงานจิปาถะมากกว่าที่จะเป็นแกนการเคลื่อนไหวจริงๆ


สำหรับศูนย์กลางนิสิตนักศึกษานั้นไม่มีบทบาททางการเมืองเป็นชิ้นเป็นอัน จนกระทั่งต้นปี 2518 เมื่อคนหน้าใหม่ๆ เริ่มเข้าไปมีฐานะครอบงำ แต่ผมก็ไม่ค่อยได้เกี่ยวข้องกับพวกเขาหรอก ตอนนั้นเรียนจบแล้วและออกมาทำงานกับผู้นำกรรมกรเสียมากกว่า


อะไรทำให้พี่เสกสรรค์เข้าป่าค่อนข้างเร็วกว่าคนอื่น

ผมอยู่ในฐานะลำบากในหลายๆ ด้าน ลำบากกว่านักศึกษาโดยทั่วไป คือหลังจากสังคมไทยมันเริ่มค่อยๆ แยกขั้วเป็นซ้ายขวาประมาณกลางปี 2517 เป็นต้นไป ผมจะหางานทำที่ไหนก็ลำบากสิ้นดี เรียนจบสมัครเป็นอาจารย์ธรรมศาสตร์ เขาก็ไม่รับ ไปทำงานที่มหาวิทยาลัยมหิดลก็ถูกห้ามสอน ยังไม่ต้องพูดถึงการรังเกียจจากที่อื่นๆ ฉะนั้นในอันดับแรกสุดผมมีความรู้สึกว่าสังคมที่เป็นอยู่ไม่มีที่ว่างสำหรับคนอย่างผมอีกต่อไปแล้ว ความรู้สึกนี้เริ่มขึ้นประมาณต้นปี 2518


อันดับต่อมา ในทางการเมืองนั้นผมวิเคราะห์ดูแล้วเห็นว่าถึงอย่างไรระบบเผด็จการก็จะต้องกลับมาอีกไม่ช้าก็เร็ว ผมครุ่นคิดเรื่องนี้มาตั้งแต่หลัง 14 ตุลาคม 2516 คิดว่าจะรับมือกับสภาพเช่นนั้นอย่างไร ผมนึกภาพการกวาดล้างการนองเลือดอยู่เป็นระยะๆ แล้วก็เห็นว่าทางออกมีอย่างเดียว คือต้องสู้ด้วยกำลังอาวุธ ผมไม่ได้อยากให้สภาพแบบนั้นเกิดขึ้น แต่ดูๆ แล้วเห็นท่าจะเลี่ยงไม่พ้น ขบวนนักศึกษาเอียงไปทางซ้ายเรื่อยๆ คนชั้นกลางที่เคยสนับสนุนประชาธิปไตยก็ถดถอยหวั่นกังวล ฝ่ายขวาเริ่มโต้กลับด้วยความรุนแรง สภาพแบบนี้ล้วนแล้วแต่เป็นเครื่องปรุงของสงครามกลางเมืองทั้งสิ้น กล่าวสำหรับนักศึกษานั้นผมพยายามท้วงติงพวกเขาอยู่หลายต่อหลายครั้งไม่ให้ซ้ายเกินไป แต่ก็ไม่ได้ผล เพราะฐานะการนำไม่ได้อยู่ที่ผมคนเดียว ทางฝ่ายขวาเองก็มาแรงขึ้นๆ เป็นลำดับ เพราะเขามีผลประโยชน์มากมายที่จะต้องรักษาไว้


อันดับสุดท้าย ตัวเร่งจริงๆ ที่ทำให้ผมตัดสินใจเข้าป่า คือการลอบสังหารผู้นำนักศึกษา และผู้นำประชาชนกลุ่มต่างๆ ถึงต้นปี 2518 ก็เริ่มถูกฆ่าไปหลายคนโดยจับตัวฆาตกรไม่ได้ ถึงผมจะไม่มีหลักฐาน แต่ผมก็เชื่อว่าตัวเองอยู่ในรายชื่อแรกๆ ด้วย เพราะผมค่อนข้างจะอยู่แถวหน้าในสถานการณ์หน้าสิ่วหน้าขวานเกือบทุกครั้ง นิสัยใจคอผมเป็นอย่างไรทางฝ่ายปกครองย่อมรู้ดี เมื่อคะเนออกมาอย่างนี้ ผมจึงคิดว่าควรจะถอยเสียก่อนที่จะถอยไม่ทัน มันมีสิ่งบอกสาเหตุบางอย่างที่ทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองตกอยู่ในสภาพที่ไม่ปลอดภัยนัก อันนี้เป็นเหตุผลเฉพาะตัวที่ทำให้ผมตัดสินใจเข้าป่า

 

พูดในแง่หนึ่งก็เหมือนว่าพี่คาดการณ์ไว้แล้วว่าจะต้องเกิดกรณี 6 ตุลาคม

ผมคาดการณ์ว่าจะเกิดรัฐประการของฝ่ายขวาและมีการจับกุมกวาดล้างนักศึกษา แต่นึกไม่ถึงว่ามันจะออกมาในรูปล้อมยิงฝ่ายเดียวแบบนี้ มันนองเลือดและโหดร้ายกว่า


พี่คิดว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร

ก็อย่างที่พูดไว้แล้ว คือ หลังเดือนตุลาคม ปี 2516 สังคมไทยค่อยๆ แบ่งขั้วทางการเมืองออกเป็นซ้ายกับขวา เพราะว่าหลังจากมีเสรีภาพทางการเมือง จุดยืนทางด้านผลประโยชน์ของประชาชนกลุ่มต่างๆ ก็ถูกแสดงออกมาอย่างชัดเจน ทางฝ่ายผู้เสียเปรียบในสังคมต่างต้องการการเปลี่ยนแปลง ขณะที่ผู้ได้เปรียบในระบบสังคมที่เป็นอยู่ก็รู้สึกถูกคุกคามและต้องการปกป้องผลประโยชน์ที่มีอยู่อย่างถึงที่สุด ในกรณี 14 ตุลาคม นั้นหลายๆ ฝ่ายมาผนึกกำลังกันคัดค้านระบอบเผด็จการ ไม่ว่ายากดีมีจนล้วนสนับสนุนนักศึกษาในการทำหน้าที่เป็นหัวหอกเรียกร้องประชาธิปไตย แต่หลังจากนั้นขบวนนักศึกษายึดถือทางชนชั้นของคนชั้นล่าง


ทางฝ่ายคนชั้นกลางและคนชั้นสูงที่เคยเห็นด้วยกับเรา ส่วนหนึ่งก็ถอยออกไป เมื่อเป็นเช่นนี้แล้วทางด้านกลไกอำนาจรัฐซึ่งผูกติดกับระบอบเผด็จการมาตั้งแต่ดั้งเดิมจึงสามารถระดมการสนับสนุนทางการเมืองขึ้นมาได้ใหม่ จนสามารถใช้กำลังกำจัดขบวนนักศึกษาลงไปได้ ฉะนั้น ถ้าจะให้ผมพูดโดยสรุปสั้นๆ แล้ว ก็เห็นจะต้องบอกว่าเหตุการณ์ 6 ตุลาคม 2519 เป็นการโต้กลับของระบอบการปกครองเก่า โดยอาศัยเงื่อนไขความขัดแย้งทางชนชั้นที่แหลมคมในขณะนั้นเป็นปัจจัยเอื้ออำนวย พูดอีกแบบหนึ่งก็คือ นายทุนใหญ่ บรรดาเจ้าที่ดินหรือกระทั่งคนชั้นกลางส่วนหนึ่งเขาตกใจกับนักศึกษา ตกใจกับการเติบโตทางการเมืองคนงานของชาวนาหรือคนยากจนกลุ่มอื่นๆ เสียจนต้องสนับสนุนให้ทหารกลับมาปกครองใหม่ในระบอบเผด็จการ ถึงแม้ว่าคนพวกนี้บางคนจะเคยชอบๆ ประชาธิปไตยมาก่อน แต่ด้วยความกลัวก็ยอมทิ้ง

 

ทางเลือกนั้น โดยถือว่าความมั่นคงต้องมาก่อน นี่ผมพูดอย่างหยาบๆ นะ ถ้าจะให้พูดละเอียดมันยังมีตัวแปรอีกเยอะ


พอจะยกตัวอย่างตัวแปรพวกนั้นได้บ้างไหม

ก็เช่นการดำรงอยู่ของพรรคคอมมิวนิสต์ มันทำให้ทางฝ่ายอำนาจรัฐมองขบวนนักศึกษาด้วยสายตาที่หวาดระแวงเพิ่มขึ้น เราอย่าลืมว่ากองทัพหรือองค์กรอื่นๆ ของรัฐไทยเขารบกับพรรคคอมมิวนิสต์มาหลายปี ตั้งแต่ยังไม่มีขบวนนักศึกษารุ่น 14 ตุลาคม เขาถือคอมมิวนิสต์เป็นศัตรู เขาเกลียดและมิหนำซ้ำยังกลัวด้วย ยิ่งต้นปี 2518 อเมริกาพ่ายแพ้ในสามประเทศอินโดจีน ความวิตกกังวลในเรื่องนี้ยิ่งมีมาก ทีนี้พอเห็นนักศึกษาพูดจาอะไรซ้ายๆ ก็คิดว่าพวกนี้เป็นเครื่องมือของพรรคคอมมิวนิสต์แน่ๆ ความรู้สึกเป็นปฏิปักษ์อย่างรุนแรงมันจึงเกิดขึ้น


แน่นอน ถึงไม่มีพรรคคอมมิวนิสต์อยู่ในเมืองไทยตอนนั้น ฝ่ายเผด็จการก็คงไม่ชอบนักศึกษาอยู่ดีเพราะมาท้าทายอำนาจเขา แต่ความหวาดวิตกหรือความเกลียดชังมันจะไม่มากเท่าที่ปรากฏขึ้นในกรณี 6 ตุลาคม ในซีกของชนชั้นที่ได้เปรียบก็เหมือนกัน พอเอ่ยคำว่าคอมมิวนิสต์ขึ้นมาก็ตกอกตกใจไปหมด หรือแม้กระทั่งคนยากคนจนและคนชั้นกลางบางส่วน ซึ่งไม่ได้มีทรัพย์สินอะไรไปให้เขายึดเลย แต่ก็กลัวคอมมิวนิสต์ เพราะสอนกันมานานว่าคอมมิวนิสต์จะมาเอาทุกอย่างเป็นของส่วนรวม


เมื่อเกลียดกลัวคอมมิวนิสต์กันมากๆ อย่างนี้มันก็เกิดสมการทางการเมืองขึ้นมาว่าถ้าเอาประชาธิปไตยก็เท่ากับเปิดทางให้คอมมิวนิสต์ ถ้าไม่ชอบคอมมิวนิสต์ก็ต้องให้ทหารปกครองประเทศ จริงๆ แล้วมันไม่น่าจะต้องเป็นเช่นนั้น

 

แล้วนักศึกษาเป็นคอมมิวนิสต์จริงอย่างที่เขาว่าหรือเปล่า

ถ้าพูดถึงทั้งขบวนแล้วไม่ได้เป็นหรอก แต่ยอมรับว่ายืนข้างคนทุกข์คนยาก เพราะสภาพที่พบเห็นตอนนั้นน่าเห็นอกเห็นใจมาก ผมเคยไปกินข้าวกับกรรมกรในโรงงาน เห็นอาการของเขาแล้วน้ำตาจะไหล เขาเล่าให้ฟังว่าบางแห่งใช้วิธีตักข้าวชั่งกิโลให้กัน คือคนละไม่เกินสามขีดต่อมื้อ ทีนี้เวลาหุงทางโรงงานเขาก็เติมน้ำมากๆ ให้ข้าวมันแฉะ มีน้ำหนัก แต่กินได้เดี๋ยวเดียวก็หิวอีกแล้ว ถ้าอยากกินเพิ่มก็ต้องซื้อเอา เงินไม่มีก็ต้องทนหิวต่อไป อะไรทำนองนี้ ทางซีกชาวนาก็เหมือนกัน ที่ดินทำกินถูกยึดไป มาร้องห่มร้องไห้กับนักศึกษาน่าเวทนา ใครจะทนดูสิ่งเหล่านี้ได้ ถึงไม่เข้าใจการเมืองก็ต้องเป็นซ้ายเป็นพวกราดิคัลกับเขาด้วย ผมว่านักศึกษาส่วนใหญ่ตอนนั้นเริ่มจากความรู้สึกทางมนุษยธรรมมากกว่าลัทธิอุดมการณ์ใดๆ แต่มนุษยธรรมก็บ้าเลือดได้เหมือนกันนะคุณ นึกดูก็แล้วกัน ถ้าเห็นคนเขาข่มเหงรังแกกันต่อหน้าต่อตาคุณจะทำอย่างไร ยืนเฉยอย่างนั้นหรือ


แน่นอน นักศึกษาหลายคนพูดจาใช้ศัพท์แสงซ้ายๆ อยู่ไม่น้อย แต่เรียกว่าเป็นการร้อนวิชาเสียมากกว่า คุณต้องเข้าใจว่าหลัง 14 ตุลาคมนั้นเป็นยุคฟื้นฟูภูมิปัญญาด้วย หลังจากถูกปิดกั้นมานานหนังสือสารพัดชนิดก็ออกมาเผยแพร่เต็มไปหมด ขายดีเป็นเทน้ำเทท่า เราอ่านกันทุกอย่างตั้งแต่ทฤษฎีประชาธิปไตยของยุโรปมาถึงมาร์กซ์ เลนิน เหมา เช กูวาร่า หรือแม้กระทั่ง ปรีดี พนมยงค์ และท่านพุทธทาส ทุกคนรู้สึกอยากรู้อยากคิดเรื่องของสังคมชีวิต เมื่ออ่านมากบางทีมันก็ไม่ย่อย ประจวบกับอายุยังน้อย หลายคนก็เลยพูดอะไรเป็นตัวหนังสือไปหมด พูดยังไม่พอ เชื่อว่าหนังสือถูกทุกอย่าง โดยเฉพาะส่วนที่เติบโตมาจากครอบครัวคนชั้นกลางและยังไม่ได้สัมผัสอะไรมากนักในชีวิต


ทางด้านการจัดตั้งนั้น ผมไม่ปฏิเสธหรอกว่ามีคนของพรรคคอมมิวนิสต์ปะปนอยู่ในขบวนนักศึกษาบ้าง แต่มีจำนวนน้อยเมื่อเทียบกับทั้งขบวน บางทีก็เป็นลูกหลานของเขาที่เข้ามาเรียนมหาวิทยาลัย บางคนก็อยู่ข้างนอกมหาวิทยาลัยแต่มาคลุกคลีกับนักศึกษา พวกนี้พยายามผลักดันความคิดเหมาขึ้นมาให้มีฐานะครอบงำ แต่ในทางปฏิบัติแล้วไม่มีความเข้าใจวิธีการต่อสู้ทางการเมือง ไม่ค่อยจะเชื่อในบทบาทของปัญญาชนในเมือง เขาเพียงแต่อยากได้คะแนนนิยม ในแง่ของการเคลื่อนไหวและการจัดตั้งขบวนแล้ว ผมมั่นใจว่านักศึกษาทำสิ่งต่างๆไปด้วยตัวเอง ผิดบ้างถูกบ้างตามประสาคนหนุ่มสาว อย่างน้อยที่สุดผมกล้าพูดได้เลยว่าสมัยที่ผมมีฐานะการนำอยู่ในหมู่นักศึกษาบางส่วน เราทำการทุกอย่างโดยอิสระ บางทีประชุมกันทั้งคืนเพื่อวางแผนต่อสู้ ตลอดเวลาที่ผมอยู่ในเมืองนั้นผมไม่ได้ทำงานให้พรรคคอมมิวนิสต์ ส่วนใหญ่ก็เป็นอย่างนั้น แต่ถ้าถามว่าเป็นซ้ายไหม ก็ต้องตอบว่าเป็น ซ้ายอิสระ ซ้ายโดยธรรมชาติ ซึ่งเกิดจากความเห็นอกเห็นใจคนที่เสียเปรียบในสังคม


แล้วเดี๋ยวนี้เป็นอะไร

เป็นตัวของผมเอง ไม่ได้แขวนป้ายอะไรในทางการเมือง


สัมภาษณ์เมื่อ 31 ส.ค. 31


ที่มา : วัฒนชัย วินิจจะกูล (บ.ก.), สมุดภาพเดือนตุลา (พิมพ์ครั้งแรก), กรุงเทพฯ : สหพันธ์นิสิตนักศึกษาแห่งประเทศไทย และพรรคแสงธรรม มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์, 2531 หน้า 123-126

 

แกะรอยจาก 2ท่าน สีความเห็นตรงกัน

คือเจตนารมย์หรือแนวทาง 14ตุลา และ16ตุลา ต่างกันเป็น2เจตนารมย์
ภายใต้การแตกแยกมวลชนเป็น2ฝ่าย และทิศทางการนำก็เกิดขึ้นจรก 2ขั้วที่ไม่เป็นเอกภาพ

สรุปง่ายๆชัดๆคือ ยังโง่อยู่ ผิพพลาดแนวทางปฏิวัติ แนวทางมวลชน

 

ผมลองเชคดูก่อนหน้าแล้วครับ และยังคิดเลยเถิดไปว่า ไม่น่าจะเข้ามาแล้ว

ก็ดีแล้วครับ ไปไหน ใกล้ๆไกลๆ เอาที่ชอบๆ ชาตินี้ไม่เจอกันอีก เวรกรรมผูกพันน้อยลง ชาติหน้า อาจจะไม่ค่อยเจอกัน สาธุ

 

นพ.พรหมินทร์ เลิศสุริย์เดช : 36 ปี 6 ตุลา 2519 ภารกิจสร้างสรรค์ประชาธิปไตยยังไม่เสร็จสิ้น

ร่างปาฐกถา 36 ปี 6 ตุลา 2519 : ภารกิจสืบสานเจตนารมณ์ต่อต้านเผด็จการ สร้างสรรค์ประชาธิปไตยยังไม่เสร็จสิ้น โดย นพ.พรหมินทร์ เลิศสุริย์เดช
http://www.matichon.co.th/news_detail.php?newsid=1349414358




เช้ามืดของวันที่ 6 ตุลาคม 2519 มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ตลาดวิชา สัญญลักษณ์แห่งเสรีภาพทางปัญญา ได้แปรเปลี่ยนเป็นทุ่งสังหารอันหฤโหด ที่เข่นฆ่าทำร้ายผู้ชุมนุมต่อต้านเผด็จการกว่า 3000 คน โดยกองกำลังทหารตำรวจอาวุธครบมือ ระเบิด กระสุนปืน และแก๊สน้ำตา ได้ถาโถมสาดใส่ผู้ชุมนุมอย่างไม่ปรานี ตั้งแต่ 5.30 น.





จวบจนแดดเริ่มจะแก่กล้าเมื่อเวลา 9.00น. ยังผลให้วีรชนผู้กล้าเสียชีวิตจากอาวุธสงครามอย่างโหดร้ายทารุณ บ้างก็ถูกทุบตีและแขวนคอตาย บ้างก็ถูกราดน้ำมันจุดไฟเผาทั้งที่ยังไม่สิ้นใจ บางรายก็ถูกลิ่มตอกอก หรือ อวัยวะส่วนอื่นจนสิ้นใจ เสียชีวิตรวมทั้งสิ้นหลายสิบราย บาดเจ็บอีกหลายร้อยราย





ส่วนที่เหลือก็ถูกจับกุมคุมขัง โดยจับถอดเสื้อผ้าทั้งชาย-หญิง เหลือเพียงกางเกง-เสื้อชั้นใน ถูกต้อนขึ้นรถบรรทุก รถบัส ไปคุมขังเยี่ยงอาชญากรที่มีโทษอุกฉกรรจ์ โดยผู้ชุมนุมถูกใส่ร้ายป้ายสี ด้วยการแต่งเติมภาพกิจกรรมระหว่างการเคลื่อนไหวชุมนุม นำลงตีพิมพ์เผยแพร่ในหนังสือพิมพ์บางฉบับ กล่าวหาผู้ชุมนุมว่ามุ่งร้ายต่อองค์รัชทายาท แล้วปฏิบัติการล้อมปราบผู้ร่วมชุมนุมอย่างโหดเหี้ยมด้วยอาวุธสงคราม ติดตามด้วยการทำรัฐประหารรัฐบาลพลเรือนของ ม.ร.ว.เสนีย์ ปราโมช โดยมีพลเรือเอกสงัด ชลออยู่ เป็นหัวหน้าในวันเดียวกัน





หลังจากนั้นก็ติดตามกวาดล้างพวกที่เหลือ ด้วยการยัดข้อหา"ภัยสังคม" ทำให้ฝ่ายประชาธิปไตยต้องหลบซ่อน อำพรางตัว บ้างก็หลบหนีเข้าเขตป่าเขา ต่อสู้กับอำนาจรัฐด้วยกำลังอาวุธร่วมกับพรรคคอมมิวนิสต์แห่งประเทศไทย



ความขัดแย้งแตกแยกในสังคมยังดำรงอยู่อีกหลายปี จนรัฐบาลต่อๆมาต้องประกาศใช้นโยบาย 66/2523 นิรโทษกรรม ให้โอกาสผู้รักชาติรักประชาธิปไตยที่ถูกข้อหา"ขบถ"ทะยอยกลับออกมาดำเนินชีวิตเยี่ยงปกติชน



ตุลาคม 2539 หลังชัยชนะของการต่อสู้หลั่งเลือดเพื่อประชาธิปไตยอีกครั้งหนึ่ง เมื่อพฤษภาคม 2535 และบรรยากาศเริ่มเปิดกว้างให้พลังประชาธิปไตย เพื่อนร่วมอุดมการณ์ที่รอดชีวิตจากยุค 6 ตุลาคม 2519 ได้ร่วมจัดงาน"20 ปี 6 ตุลาคม"ขึ้นที่มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์อีกครั้ง



และประสบผลสำเร็จในการกอบกู้พลิกภาพลักษณ์ของ"วีรชนและวีรกรรม 6 ตุลาคม 2519" จาก "ขบถ" เป็น"วีรชนประชาธิปไตย" และเชื่อว่าการต่อสู้เพื่อประชาธิปไตยของประชาชนจะยังไม่จบสิ้น หากแต่พัฒนาต่อเนื่องเหมือนสายธารแห่งประวัติศาสตร์ เริ่มตั้งแต่การอภิวัฒน์ 2475 , การจัดสร้างมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ,การต่อสู้คัดค้านเลือกตั้งสกปรก 2500, เหตุการณ์ 14 ตุลาคม 2516 ,6 ตุลาคม 2519 และพฤษภาคม 2535 จึงร่วมกับมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ จัดสร้างอนุสรณ์สถานแห่ง"การต่อสู้เพื่อประชาธิปไตยกับมหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์" ในรูปงานศิลปะที่สะท้อนการต่อสู้ที่ต่อเนื่องเป็นสายธารดังได้เห็นอยู่นี้



ในวันที่ 6 ตุลาคม พ.ศ.2555 ,80 ปีหลังการอภิวัฒน์เปลี่ยนแปลงการปกครอง 2475 ,39 ปีหลังเหตุการณ์ 14 ตุลาคม 2516 ,36 ปีหลังเหตุการณ์ 6 ตุลาคม 2519 ,20 ปีหลังพฤษภาคม 2535 การต่อสู้เพื่อประชาธิปไตยต่อต้านอำนาจเผด็จการที่แลกมาด้วยเลือดเนื้อและชีวิตของประชาชนยังไม่เสร็จสิ้น ประชาชนที่เชื่อมั่นในพลังประชาธิปไตยได้สลับสับเปลี่ยนหมุนเวียนกันเข้าร่วมต่อสู้ต่อไป





การยึดอำนาจจากรัฐบาลที่มาจากการเลือกตั้ง ด้วยรัฐประหารเมื่อ 19 กันยายน 2549 โดยที่ผลพวงของการรัฐประหารยังดำรงอยู่ ได้เร่งเร้าให้ประชาชนที่ยึดมั่นประชาธิปไตยเข้าร่วมเคลื่อนไหวอย่างอาจหาญเมื่อเดือนเมษายน 2552 และเมษายน-พฤษภาคม 2553 จนถูกปราบปรามอย่างเหี้ยมโหดไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าครั้งที่ผ่านๆมา ต่างกันที่ครั้งนี้วีรชนคนกล้าฝ่ายประชาชนแตกต่างออกไปจากในอดีต ผู้เข้าชุมนุมไม่จำกัดเฉพาะปัญญาชนคนหนุ่มสาวเหมือนเมื่อ 36 ปีที่แล้ว แต่ขยายขอบเขตออกไปถึงผู้คนตามท้องไร่ท้องนาที่มีการส่งตัวแทนสลับสับเปลี่ยนหมุนเวียนมาร่วมชุมนุม ทั้งยังร่วมติดตามการเคลื่อนไหวผ่านสื่อทุกรูปแบบ ในขอบเขตทั่วประเทศและทั่วโลก





ขณะเดียวกัน คุณภาพของผู้เข้าร่วมชุมนุมก็เปลี่ยนแปลงไปอย่างสิ้นเชิง เยาวชนนักเรียนนักศึกษาไม่ต้องปลุกระดมชาวไร่ชาวนาให้เห็นปัญหาดังเช่นในอดีตอีกแล้ว เพราะพวกเขากลับเป็นผู้รู้คุณค่าจากเสรีภาพและประชาธิปไตยที่เขาเคยลิ้มลองและได้รับความสุขด้วยตนเอง จนเกิดเป็นความหวงแหนเมื่อถูกแย่งชิงไป นักศึกษาปัญญาชนต่างหากที่ต้องไปเรียนรู้จากพวกเขา



พวกเขาต้องการเลือกที่จะมีเสรีภาพในการรับรู้ข่าวสาร เสรีภาพในการตัดสินใจสร้างรายได้เพิ่มจากทุกโอกาสที่อำนวยให้ เสรีภาพที่จะเลือกลงทุนเพื่อสร้างรายได้จากทุนของเขาเอง เลือกโอกาสที่จะได้รับบริการที่ดีจากรัฐที่เก็บภาษีไปจากเขา จึงตัดสินใจเลือกผู้แทนราษฏรของตนไปแย่งชิงอำนาจรัฐเพื่อทำประโยชน์ให้กลุ่มตนได้อย่างแท้จริง ตามวิถีทางประชาธิปไตย





นี่เป็นข้อพิสูจน์ว่าคุณค่าการเสียสละของเหล่าวีรชนประชาธิปไตยที่สั่งสมกันไม่เคยสูญเปล่า แต่ฝ่ายนิยมเผด็จการต่างหากที่ไม่อาจเข้าใจการเปลี่ยนแปลงนี้ และยังคงฝืนรักษาอำนาจตามวิถีเดิมๆ เลือกใช้กลไกอำนาจรัฐที่ใช้อาวุธหรือใช้กฎหมายแบบเลือกปฏิบัติ ข่มเหงและปราบปรามประชาชนต่อไป โดยไม่รู้ว่านั่นคือการใส่ปุ๋ยเร่งความเติบโตของพลังประชาธิปไตย ภารกิจสืบสานเจตนารมณ์ต่อต้านเผด็จการ สร้างสรรค์ประชาธิปไตยจึงยังไม่เสร็จสิ้น





ขอเราจงร่วมกันไว้อาลัย รำลึกวีรกรรมของวีรชน 6 ตุลา และวีรชนประชาธิปไตยอื่นๆที่เสียสละชีวิตหรือพิการจากวีรกรรมต่างๆ ด้วยการสืบสานเจตนารมณ์การต่อสู้กับเผด็จการ เพื่อประชาธิปไตย สร้างสิทธิเสรีภาพ เสมอภาค ยุติธรรม นิติธรรม ขจัดความเหลื่อมล้ำต่ำสูง สร้างโอกาสแก่ผู้ด้อยโอกาส ยึดมั่นในประโยชน์สุขของผู้คนส่วนใหญ่ในประเทศนี้ต่อไป



ด้วยจิตคารวะ
นพ.พรหมินทร์ เลิศสุริย์เดช

อันนี้ก็สรุปง่ายๆชัดเจน ฉลาดคมคายขี้นในเรื่่องโง่ๆ แปลว่า ยังงมงาย

เบื่องหลังก็ยังคงไม่พูดถึง กลับลากเอาเบื้องหน้า เผด็จการ ประชาธิปไตย ความขัดแย้งจองมวลชน2ขั้ว นักก่อการแทรกแซง จากเหตุการณ์อดืค
เอามายำใหญ่เป็นเรื่องเดียวกัน กับทุนนิยม นปช. กปปส. ปัจจุบัน จะเอามามัดโยงกันอย่างมักง่าย ทฤษฎีเดิมๆอันนั้นแหละ

เหมาเข่งอีกแล้วไหมละ

 

ถ้าพวกร่านยอมรับในเรื่องนี้ มีเรื่อง พคท. มีเรื่องคอมมิวนิสต์จริง ตามบทสัมภาษณ์ข้างต้นนี้ พวกแกก็จะเข้าใจสถานการณ์และไม่ต้องมาฟูมฟายอะไรขนาดนี้

แต่พวกแกไม่ยอมรับความจริงตรงนี้ ถึงต้องพยายามหาแพะเฉียดไปเฉียดมาอย่างทุกวันนี้

 

นี่ผมศึกษาจากฝั่งเสื้อแดงเชียวนะ
ยังมีอีกคนที่อ้างว่ารู้ เสื้อแดงบอกว่าแน่ อ่านแล้วก็ไม่เจออะไรเหมือนคนอื่นๆและ โมหะ โทสะ ชักนำไปทั้งนั้น
นายสกุลเจียมฯนั่นไง
ที่ไม่เอามาอ้างเพราะ ไม่ต่างคนสกุลวินิจฯที่อ้างถึงมาแล้วข้างบน สกุลนี้ก็มีคนในสกุลติดคุกและเป็นเพื่อนคนในสกุลเจียมฯด้วยกันนี่คดีเดียวกัน อารมณ์ความรู้สึกเดียวกัน
คู่หูกันเร้ย

 

สรุป เรื่องคอมมิวนิสต์ในธรรมศาสตร์ก็ยังยืนยันได้ว่า มีจริงสิครับ ถ้าอ้างอิงจากข้อความคุณ hey guy
จริงแค่หลังจากเหตุการณ์นี้พวกนักศึกษาธรรมศาสตร์หลายคนร่วมกับพคท.ก็ค่อนข้างชัดเจนนะ ว่าใครปลุกปั่น

 

งูๆปลาๆ

ผิดที่นักศึกษา โลกสวย โลกอุดมคติ กร้าว แรง ไม่มีสัมมาคาระวะ เป็นไปตามวัยวุฒิฮอร์โมน ก็เหมือนวัยรุ่นเด็กช่างกลตีกันไล่กระทืบกัน หรือเด็กแวนซ์บิดรถแข่งกันบนถนน ฉันอยากทำก็ทำ ทำไมสังคมต้องมาห้ามฉัน ณ โมเมนต์นั้นไม่มีเหตุผลหรอก มีแต่เอามันสนุก พอโดนจริงก็เลือดขึ้นหน้าอ้างเหตุผลร้อยแปดพันเก้าโลกสวย เอาคืนช่วยเพื่อนแก้แค้นให้เพื่อน ความผิดคนอื่นเท่าภูเขาความผิดของเราเท่าเส้นผม

ผิดที่นายสมัครปลุกระดมด้วยฝีปากที่เอามันถูกใจคนฟังพากันเชื่อโดยไม่คิดกลั่นกรอง คนพูดก็มือใหม่อยากมีชื่อเสียง พอมีคนเชียร์ตัวพองตัวโต เริ่มพูดใส่ไข่ใส่ร้ายทำร้ายกัน เริ่มเกณฑ์คนเริ่มปลุกระดม จนเลยเถิดควบคุมไม่ได้เหตุการณ์บานปลาย พอจบก็ผมไม่เกี่ยว คนตายคนเดียว

ผ่านมาสักยี่สิบปี
สองฝ่ายจูปปากผสมกันนัวเนียเลียข่งเลียไข่กันเพลิน
ฝ่ายแรกอดีตนักศึกษายกมือให้ฝ่ายหลังผู้ปลุกระดมเป็นนายกรัฐมนตรี

คราวนี้ไม่มีความเป็นคนเดือนตุลา คนรักเพื่อนเดือนตุลา
หยุดเอาเดือนตุลามาหากินเถอะ สมเพชว่ะ

 

เด็กช่างกลส่วนใหญ่ไปเป็นพวกกระทิงแดงนะ
ผมก็ไม่เห็นมีรูปที่นักศึกษาออกไปตีใครซักคน มีแต่คนเข้ามาทุบ
นักศึกษาในมอ แล้วไอ้พวกเก้าอี้ฟาดศพนี่วุฒิภาวะสูงเกินไปไหม

 

อ่านกี่บรรทัดครับ เขาว่าเหมือนไม่ใช่เป็น แล้วเขาก็ว่าผิดทั้งหมดนะแหละ ทั้งรัฐ ทั้งนักศึกษา

 

ฟังจากคนๆหนึ่ง คนธรรมดาสามัญทั่วๆ คิดแบบบ้านๆมั่งแล้วกัน
ลอกมาแแบเขาคงไม่ต้องการเครดิตใตๆ

Familie:
ผมขอพูดเรื่อง 6 ตุลา 19 หน่อยนะครับ
คือผมได้อ่านความคิดหนึ่งมีคนเขียน และตรงกับความคิดของผม
ก็เลยอยากจะเอามาบอกเล่า
ช่วงนั้น ผมเรียนอยู่ มศ.5 ใน กทม.
ย้อนไปตอน 14 ตุลา 16 เหตุการณ์ครั้งนั้น ทุกคนมีความรู้สึกตรงกัน
ในการขับไล่เผด็จการ
หลังจากนั้น นักศึกษาซึ่งเป็นแกนหลักในการต่อสู้
แยกกันเป็นกลุ่มต่างๆ แก่งแย่งชิงดีกันเอง
มีบทบาทจนเหมือนเข้าใจว่าตัวเองใหญ่คับฟ้า
ประชาชนทั่วไปเริ่มรู้สึกหมั่นใส้ จนทนไม่ไหว เกิดความเบื่อหน่าย
มีการออกเรี่ยไรเงินสนับสนุนกิจกรรม จนชาวบ้านเอือมระอา
นักศึกษาส่วนใหญ่ กำลังคลั่งไคล้ระบบสังคมนิยมคอมมิวนิสต์
6 ตุลา19 ประชาชนส่วนใหญ่ เข้าร่วม เพื่อต่อต้านนักศึกษาหัวเอียงซ้าย
และระบอบสังคมนิยมคอมมิวนิสต์
เพื่อปกป้องสถาบันเบื้องสูง และประเทศชาติ
ที่คอมมิวนิสต์หวังล้มล้าง หวังให้เกิดการเปลี่ยนแปลงการปกครอง
ไปสู่ระบบสังคมนิยม โดยมี จีนและ รัสเซีย ให้การสนับสนุนทั้งคนและอาวุธ
คำว่า ขวาพิฆาตซ้าย เกิดจากเหตุการณ์ 6 ตุลา19 นี้เอง
ขวา คือผู้ปกป้องรักษาแผ่นดิน และสถาบันเบื้องสูง
ซ้าย คือพวกเทิดทูนระบบสังคมนิยมคอมมิวนิสต์ ฝักใฝ่ในตัวประธาน เหมาเซตุง
ใครทราบใหมครับ ว่าหลังเหตุการณ์ 6 ตุลา19
พวกนักศึกษาที่หนีเข้าป่าไปฝึกอาวุธ ไปเป็นคอมมิวนิสต์
เขาทั้งหลายไปถูกที่ถูกทางได้อย่างไร
ทั้งๆที่ป่าดงพงไพรกว้างใหญ่ไพศาล ขุนเขาสูงตระหง่านมากมาย
ฐานคอมมิวนิสต์ซ่อนอยู่ในป่า แม้แต่เจ้าหน้าที่ของรัฐยังหาไม่เจอ
แต่เหตุไฉนพวกที่หนีเข้าไป จึงเก่งกาจไปถึงได้โดยปลอดภัย
แทนที่จะหลงป่าหรือโดนสัตว์ร้ายฆ่าตาย
เขาเหล่านั้นหลบหนีเข้าไปถึงฐานคอมมิวนิสต์ได้อย่างไร
จึงยืนยันได้ว่า นักศึกษาบางกลุ่มหรือพวกแกนนำ
ได้รับการสนับสนุนจากคอมมิวนิสต์
นักศึกษาระดับแกนนำในเหตูการณ์ 6 ตุลา 19 ทำไมไม่มีใครตายสักคน
รู้ได้อย่างไรว่าจะมีการปราบปราม
รู้ล่วงหน้าแล้ว ทำไมไม่บอกคนอื่น ทำไมหนีเอาตัวรอด
ปัจจุบัน พวกที่หนีเข้าป่า ทำไมปิดปากเงียบ ไม่ยอมบอกเล่าประสบการณ์ที่ผ่านมา

 

และกระทิงแดงก็แนวร่วม 14 ตุลาคม นะ
ไม่เห็นรูปนั่นแปลว่าไม่มีเหรอครับ เห็นไม่หมดมากกว่า เพราะตอนนั้นไม่มีสื่อออนไลน์แบบปัจจุบันนี่ครับ
อ้อ แล้วคุณกล้าปฏิเสธมั้ยหล่ะว่า
ในนั้นไม่มีคอมมี่อยู่
นี่คือความหวาดกลัวคอมมี่ที่ฝ่ายประชาธิปไตยสร้างเอาไว้

ลากมา 7 หน้า แต่นายเวรก็ไม่ยอมโผล่มาตอบ

 

เออออออ
ผมเปรียบเทียบครับ
ยกตัวอย่างเปรียบเทียบให้เห็นภาพความกร่างความโลกสวยของนักศึกษาวันนั้นครับ
ไม่เกี่ยวอะไรกะนักศึกษากลุ่มกระทิงแดง
(คาราบาว เอ็มร้อย เอ็มร้อยห้าสิบ โอวัลติน ไมโล) ครับ

แค่คุณอ่านไม่แตกฉานก็หมดสภาพที่จะคิดไปถึงการวิเคราะห์แล้วครับ

 

ขุดขึ้นมา เพราะเห็นกระทู้ไอ้หงอกคนหนักแผ่นดิน พวกเดียวกันยังยอมรับว่านักศึกษาโดนไฮแจ๊คมวลชนจากคอมมี่ แต่ไอ้หงอกเสือกโทษเจ้าอยู่ร่ำไป และเอาสันดาน Loser มาเผยแพร่ให้นักศึกษาต่อกลายเป็นผู้สืบสกุลพรรค Loser แห่งประเทศไทย โดยมีไอด้อนปัจจุบันคือ ไอ้เนติวิทย์ ณ เลนิน ผู้ประกาศจะหนีทหาร และ ไอ้นิวนักแดรกฟรี จอมชิ่งเจ้าหนี้แห่งยุค สมกับเป็นพลพรรค Loser จริง ๆ

 

ไม่ใช้ว่านักศึกษาลัทธิคอมมิวนิสต์อยู่เฉยๆแล้วมีคนมารังแก

แต่ลัทธิคอมมิวนิสต์มันแฝงตัวมาจริงๆ

 

ไม่ได้เห็นด้วยกับการเอาเก้าอี้ฟาด หรือจับคนแขวนคอ
แต่นักศึกษาที่คุณโปรว่า ไม่เห็น "ออกไปตีใครซักคน"
ตลอดสามปีหลัง 14 ตค. 16 นักศึกษากลุ่มซ้ายฮาร์ดคอร์พวกนี้ใด้ใช้ hate speech ทำร้ายสถาบันหลักๆของสังคมไทยอย่างรุนแรงมาโดยตลอด สร้างความเกลียดชังให้กลุ่มฮาร์ดคอร์ของอีกฝั่งจนฝังลึกแน่นประทุขึ้นมาเป็นความรุนแรง
ถ้านักศึกษากลุ่มมนั้นไม่ปากดี ลบหลู่นั่นหลบหลู่นี่ เหตุการณ์วันนั้นคงไม่เกิด
เวลาคนกลางพูด กรุณาอย่าตัดตอนโดยไม่มองทั้งระบบ

 

เมื่อสี่สิบปีที่แล้วการจะยกย่องใครเป็นวีรบุรุษหรือเป็นidol จะง่ายกว่าสมัยนี้ที่มี Google และ social media ไว้สืบค้นประวัติบุคคลและประจานเรื่องไม่ดีไม่งาม

เช่นวันนี้หากใครจะเชิดชูพ่อพรชัย ยียวน แห่งกลุ่มดาวดินขึ้นมาเป็นวีรบุรุษผู้หาญกล้าต่อต้านเผด็จการ จะมีอีกฟากเอาข่าวพ่อคนนี้ถูกจับในบ่อนไฮโลแถวสุขุมวิทขึ้นมานำเสนอต่อสังคม

หรือถ้ามีคนเชิดชูพ่อจ่านิวว่าหาญไปจับทุจริตโครงการราชภักดิ์ จะมีคนเอานิสัยกินแล้วไม่เบี้ยวไม่จ่ายเงินของพ่อนี่ให้สังคมเห็นว่าขนาดค่าอาหารที่ตัวเองกินยังไม่รับผิดชอบ นับประสาอะไรจะเสนอหน้าปราบการทุจริต

พ่อเนติวิทย์นี่ก็เหมือนกัน แค่เห็นรูปและอ่านถ้อยแถลงของแกก็รู้ชัดว่าแกมีปัญหาทางจิต

หากสี่สิบปีที่แล้วมีGoogleและsocial media ศูนย์นิสิตฯนอาจจะไม่ทรงพลังเหมือนที่เคยเป็น

สามคนข้างบนคือloserล้วนๆ อยู่ที่ว่าคนชักใยจะใช้ประโยชน์นานเท่าใดเท่านั้น

 

เป็นคอมมี่ก็ยอมรับว่าเป็นคอมมี่ซิวะ จะตอแหลว่าเป็นประชาธิปไตยทำ Here อะไรกัน

 

ก่อน 6 ตุลาฯ พวกนิสิตนักศึกษาที่ฝักใฝ่คอมมิวนิสต์ต้องสะพายย่าม พกและเทิดทูน"สรรนิพนธ์"เหมาเจ๋อตุงดั่งพระไตรปิฏก เวลาพูดจาต้องใช้ศัพย์แสงบ่งบอกว่าตนเป็นพวก"หัวก้าวหน้า"โดยหารู้ไม่ว่าศัพย์แสงเหล่านั้นลอกมาจากหนังสือ"ไผ่แดง"ของมรว.คึกฤทธิ์ ปราโมท

ต้องมีกิจกรรมวิพากษ์กันเองในกลุ่มว่าแต่ละคนมีอุดมการณ์ปฏิวัติประชาธิปไตยประชาชน(คอมมิวนิสต์)มากพอหรือยัง

ไม่ได้เป็นตัวของตัวเองเลย สมแล้วที่ถูกพคท.หลอกใช้ บางคนรู้ตัวว่าพลาดไปก็กลับสู่ระบบ ตั้งหน้าศึกษาหาความรู้และประกอบสัมมาอาชีวะ

แต่บางคน หลังจากพลเอกเปรมท่านให้โอกาสกลับตัวกลับใจก็ยังไม่สำนึก กลับหันไปเป็นขี้ข้าของไอ้หัวหน้าแก๊งอั้งยี่แซ่คู

นี่ผมไม่ได้ว่านางนกแสก ผัวมัน และอีกหลายๆคนนะ

 

ชงเองแล้วก็กินเอง
เปิดหัวแค่เรียกแขก แต่ส่วนมากแขกเข้าหนักไปทางกระทืบ จขกท.

 

เป็นคอมมี่แล้วฆ่าไม่ได้นะครัช ต้องรอให้มันฆ่าหมดเมืองแบบเวียดนามซะก่อน ไอ้หงอกเจียมลืมบอกไปว่าคอมมี่ตอนนั้นแม่งก็ติดอาวุธสู้กับรัฐ = กบฏ นี่เอง

ดังนั้น กบฏ = ประหาร นี่พูดตามหลัก Rule of Law เลยนะครัช ยิ่งติดอาวุธด้วยนี่ประชาชนสามารถจัดการได้ในที่เกิดเหตุเลยด้วยซ้ำ ที่ป๋าเปรมเขายอมไว้ชีวิตพวกมันนี่พวกมันสมควรต้องกราบป๋าเปรมทุกวัน 3 เวลาด้วยซ้ำที่ไม่ปล่อยให้มันตายห่าแบบไม่มีที่ฝัง

ตอนนี้ไอ้พวกคลั่งเก้าอี้แปรสภาพจากผู้รักประชาติ๊บไตย ไปเป็นผู้รักคอมมี่แล้วนะ ถ้ายังไม่ยอมหยุดต่อไปได้เป็นกบฏจริง ๆ แน่