ที่นับว่าเป็นผลงานน่ะครับ... เห็นทั่นว่า 6 เดือน รัฐบาลบิ๊กตู่ ไร้ผลงานแบบเนี๊ยะ... --------------------------------------- --------------------------------------- --------------------------------------- เมื่อวันที่ 29 พ.ย.นายจาตุรนต์ ฉายแสง อดีต รมว.ศึกษาธิการ และแกนนำพรรคเพื่อไทย โพสต์ข้อความผ่านเฟซบุ๊กส่วนตัว ว่า การทำงานและแก้ปัญหาของรัฐบาลพล.อ.ประยุทธ์ จันทร์โอชา นายกรัฐมนตรี และหัวหน้า คสช. ในช่วง 6 เดือนที่ผ่านมา ไม่มีผลงานอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน บางเรื่องก็กลายเป็นท่าดีทีเหลว และข้อจำกัดอย่างหนึ่งของรัฐบาลที่ไม่ได้มาจากการเลือกตั้งก็คือหาคนมาร่วมงานได้ยาก ผู้ที่มาบริหารไม่รู้สึกว่ามีพันธะผูกพันอะไรกับประชาชน ส่วนการแก้ปัญหาความขัดแย้งและความรุนแรง ถ้าดูผิวเผินก็เหมือนกับว่าปัญหาความขัดแย้งและความรุนแรงในสังคมไทยได้รับการแก้ไขไปแล้ว แต่ถ้าวิเคราะห์ถึงต้นเหตุความเป็นมาของความขัดแย้งและความรุนแรงที่เกิดขึ้นในหลายปีมานี้ และสภาพความเป็นจริงที่ยังดำรงอยู่ในปัจจุบัน ก็จะพบว่าความขัดแย้งและความรุนแรงในสังคมไทย นอกจากยังไม่ได้รับการแก้ไขแล้ว ยังถูกกดทับกลบเกลื่อนไว้ และใน 6เดือนมานี้ ยังมีแนวโน้มที่จะเพิ่มเงื่อนไขของความขัดแย้งและความรุนแรงให้เพิ่มมากขึ้นอีกด้วย "6 เดือนมานี้มีการใช้อำนาจรัฎฐาธิปัตย์ และกฎอัยการศึกเพื่อรักษาความสงบเรียบร้อย ซึ่งก็มีต้นทุนสูงคือมีผลกระทบต่อเศรษฐกิจของประเทศ นอกจากนี้การจำกัดสิทธิเสรีภาพในการแสดงความคิดเห็นก็เป็นอุปสรรคต่อการปฏิรูปและการร่างรัฐธรรมนูญอย่างมาก จนทำให้ยากที่จะเกิดการปฏิรูปจริง ๆ หรือรัฐธรรมนูญที่เป็นประชาธิปไตย"นายจาตุรนต์ ระบุ นายจาตุรนต์ ยังระบุอีกว่า กระบวนการปฏิรูปและการร่างรัฐธรรมนูญ ที่มีการพูดถึงการออกแบบระบบที่จะลดบทบาทของพรรคการเมืองและนักการเมืองลง ลดความหมายของการเลือกตั้งลงบ้าง ต้องการจัดการกับพรรคการเมืองบางพรรค นักการเมืองบางคนหรือบางครอบครัว ซึ่งก็เป็นความคิดเดิม ๆ ที่เคยคิดเคยทำกันมาแล้วหลังการรัฐประหารเมื่อปี 2549 และก็เป็นที่ประจักษ์แล้วว่าความคิดเหล่านี้นี่เองที่มีส่วนอย่างสำคัญที่ทำให้มีความขัดแย้งในสังคมมากยิ่งขึ้นทุกที ทั้งนี้ถ้าประเมินผลงานของ คสช.ดูผิวเผินก็เหมือนจะสำเร็จ แต่ถ้าวิเคราะห์ให้ดี ก็จะต้องบอกว่าถ้ายังเดินหน้าไปอย่างนี้ เสียของอย่างไม่ต้องสงสัย ตนไม่ได้ไปหารือกับกรรมาธิการยกร่างรัฐธรรมนูญ ก็ขอแสดงความเห็นฝากไปยังกรรมาธิการฯ ทั้งหลายเหล่านั้นด้วย หวังว่าจะเป็นประโยชน์บ้างไม่มากก็น้อย. http://www.dailynews.co.th/Content/politics/284225/“อ๋อย”ซัดรัฐบาล _บิ๊กตู่_ 6 เดือนไร้ผลงาน --------------------------------------- --------------------------------------- --------------------------------------- หรือจะเป็นแค่ วาทกรรมย้อนคำพูดที่บิ๊กตู่ว่าไว้ว่า ผลงานรัฐบาล 6 เดือนของท่าน น่าจะมากกว่าที่ผ่านมา 6 ปี…แค่นั้น... เพื่อนๆ พอจำได้ หรือคิดเห็นเช่นไร ลองช่วยไล่เรียง สู่กันฟังเป็นวิทยาทานบ้างก็ดีน่ะครับ...
BossXat Power ที่ไหน "มีครู.. มีกระดานดำ.. มีนักเรียน" มันก็เรียกว่าโรงเรียนได้ใช่ไหม? Zhengquanzhi Top #โรงเรียน สุดขอบฟ้า กลางเดือนที่แล้ว อาสาสมัครกลุ่มหนึ่งเดินลัดเลาะหุบเขาไปตามทางแคบๆ ที่คดเคี้ยว ทางสายนี้บางช่วงชันถึง 90องศา ช่วงที่แคบที่สุดกว้างเพียง 40 ซม. พวกเขาใช้เวลา 5 ชั่วโมง ผ่านร้อยแปดพันโค้ง ด้วยจุดมุ่งหมายคือ นำเสื้อกันหนาวและอุปกรณ์การเรียนไปให้กับเด็กๆ ที่ “หมู่บ้านกู่ลู่” หมู่บ้านกู่ลู่ ถ้าคิดตามเขตการปกครองแล้วจะอยู่ในมณฑลเสฉวน เมืองหยาอัน อำเภอฮั่นหยวน ตำบลหย่งลี่ เขตปกครองชนเผ่าอี๋ แต่ถ้าดูตามสภาพแล้ว หมู่บ้านที่แฝงตัวอยู่กลางม่านเมฆแห่งนี้ น่าจะเรียกว่า หมู่บ้านสุดขอบฟ้า มากกว่า ชาวบ้านที่นำทางบอกว่า ทางรถไฟสายเฉิงตู –คุนหมิง เป็นเหมือนเส้นขอบฟ้าของหมู่บ้านกู่ลู่ โดยเส้นทางเข้าหมู่บ้านนั้นต้องลัดเลาะไปตามหน้าผา จนกระทั่งเมื่อปี 2003 ที่สร้าง “ทางล่อเดิน” เสร็จ หมู่บ้านกู่ลู่จึงเริ่มติดต่อกับโลกภายนอกได้ และทางล่อเดินนี้เองที่นำพาคุณครูหนึ่งเดียวตลอด 26 ปีของโรงเรียนประถมกู่ลู่มาที่นี่ ผู้คนในหมู่บ้าน 500 กว่าคน ไม่ว่าเด็กหรือผู้ใหญ่ต่างเรียกเขาว่า “คุณครูเซิน” คุณครูเซินฉีจวิน วัย 45ปี ผิวคล้ำกร้าน สวมรองเท้าบูททหาร กับเสื้อเชิ้ตที่เปื่อยจนแขนเสื้อขาดกำลังนั่งลับมีดอยู่ ชาวบ้านที่ช่วยงานอยู่ใกล้ๆเมื่อเห็นผู้มาเยือนก็รีบเอ่ยปากบอกว่า “คุณครูเซินได้ข่าวว่าจะมีคนมามอบเสื้อกันหนาวให้กับเด็กๆ เลยเอาเงินเดือนทั้งเดือนไปซื้อแพะมาตัวหนึ่ง” คุณครูเซินได้แต่ยิ้มและบอกว่า “ไม่เป็นไรหรอก บนเขาบนดอยไม่มีอะไรกิน” โรงเรียนประถมหมู่บ้านกู่ลู่ ถือเป็นสิ่งก่อสร้างที่ดีที่สุดในหมู่บ้านแห่งนี้แล้ว โดยมีห้องเรียนห้าห้องและหนึ่งห้องน้ำที่สร้างขึ้นด้วยปูนซีเมนต์ ห้องเรียนอยู่ชั้นบน ห้องน้ำอยู่ใต้ถุน ผนังไม้เก่าๆ ติดคำขวัญที่ว่า “เสียงท่องอ่านหนังสือสะเทือนถึงหมู่เมฆ ต้นกล้าเติบโตหยั่งราก” คำขวัญนี้ดูเหมือนจะบ่งบอกถึงปณิธาณของโรงเรียนแห่งนี้ได้เป็นอย่างดี พื้นที่ว่างเล็กๆหน้าห้องน้ำถูกดัดแปลงเป็นสนามบาสเก็ตตบอล โดยใช้แผ่นไม้กระดานดำผุๆประกอบเข้าด้วยกัน นักเรียนชายสองคนกำลังใจจดใจจ่ออยู่กับการเดาะบอล แต่พวกเขาไม่กล้าจะโยนลูกออกไป เพราะว่าถ้าลูกบอลกลิ้งตกเขาไปแล้ว อาจต้องใช้เวลาครึ่งค่อนวันกว่าจะไปเก็บกลับมา เซินฉีจวินมาอยู่ที่โรงเรียนประถมหมู่บ้านกู่ลู่ ตั้งแต่อายุ 18 ตอนนั้นห้องเรียนสร้างด้วยดินเหนียว หลังคาก็รั่ว ผนังก็ลมพัดโกรก ห้องน้ำไม่มี นักเรียนหลายคนวิ่งไปเข้าห้องน้ำหกล้มหกคว่ำเจ็บตัวกันไป คุณครูเซินต้องเรียกรวมคนทั้งหมู่บ้านมาช่วยกันซ่อมโรงเรียน และสร้างห้องน้ำแบบง่ายๆขึ้น “หมู่บ้านกู่ลู่ห่างไกลมาก เราใช้ทุกวิถีทางหาครูมา แต่ทุกคนก็อยู่ได้ไม่นาน คุณครูเซินอดทนอยู่มานานขนาดนี้ เราซาบซึ้งและขอบคุณอย่างมาก” หลี่ ชิงหลง ผู้ช่วยศึกษาธิการอำเภอฮั่นหยวน บอก ทางศึกษาธิการอำเภอเคยจะเพิ่มคุณวุฒิให้กับครูเซิน แต่ติดที่วุฒิการศึกษาของครูเซินไม่ถึงเกณฑ์ที่กฎหมายกำหนด เลยไม่รู้จะช่วยอย่างไร ได้แต่ช่วยเพิ่มเบี้ยเลี้ยงให้ได้นิดหน่อย ครูเซินเองก็เคยจะถอดใจกลับไปรับจ้างทำงานที่อื่น แต่คนทั้งหมู่บ้านวิงวอนให้เขาอยู่ต่อ “คุณครูเซินไปแล้ว โรงเรียนก็ไม่มีครู ไม่มีใครอยากมาสอนหนังสือบนดอย ถึงมาแล้วก็อยู่ได้ไม่นาน” ชาวบ้านบอก ลูกศิษย์ของครูเซินมีโอกาสเรียนถึงขั้นมหาวิทยาลัยสองคน แต่เมื่อเอ่ยถึงเรื่องนี้ครูเซินก็บอกว่า “พวกเขามีครูอื่นๆอีกหลายคน” ดูเหมือนว่า ครูเซินที่มีคุณวุฒิแค่มัธยมต้น ไม่กล้าที่จะอวดอ้างว่าสอนเด็กจนเข้ามหาวิทยาลัยได้ ครูเซินบอกว่า “สอนหนังสือมาหลายปี เรื่องที่ละลายใจมีเยอะ เรื่องที่อวดอ้างได้แทบจะไม่มี” ความละอายใจที่ครูเซินพูดถึง ก็คือ เขารู้ดีว่าความรู้ของตัวเองตามไม่ทันโลกภายนอกแล้ว กลัวว่าเด็กๆที่หมู่บ้านกู่ลู่ นับวันจะห่างไกลจากโลกออกไปไกลทุกทีๆ จนกระทั่ง เดือนกรกฎาคมที่ผ่านมา มีเด็กหนุ่มอายุราวๆ 20 มาถึงหมู่บ้านกู่ลู่ เด็กหนุ่มบอกครูเซินว่า เขาชื่อ “เปา ถังเทา” อยากจะมาเป็นอาสามัครที่นี่ เปา ถังเทาจบจากวิทยาลัยครูที่สองแห่งมณฑลหูเป่ย จากวันนั้นเขาก็อาศัยห้องทำงานของครูเซินเป็นที่พัก เริ่มต้นประสบการณ์เป็นครูใหม่ที่โรงเรียนประถมหมู่บ้านกู่ลู่. ทุกวัน เปาถังเทา ตื่นนอนเจ็ดโมงเช้า ผ่าฟืนหุงข้าวเสร็จ ก็หอบหนังสือนั่งไปนั่งบนหลังคาบ้าน หน้าบ้านเป็นหน้าผา ถัดจากหน้าผาเป็นหุบเขา ระหว่างหุบเขามีลำน้ำไหลผ่าน 40นาทีผ่านไปถึงเห็นครูเซินเดินกลับจากนา มาถึงโรงเรียน แต่คนทั้งสองต้องรอจนถึงประมาณสิบโมงเช้า เด็กที่เดินลัดเลาะภูเขามาหนึ่งถึงสองชั่วโมงจึงจะมาถึงโรงเรียน มาอยู่บนดอยได้ไม่ถึงสองวัน เปาถังเทาก็พบกับปัญหาใหญ่ โรงเรียนไม่มีไฟฟ้า โทรศัพท์มือถือของเขาแบ็ตหมดแล้ว ไม่สามารถติดต่อกับโรงภายนอกได้ อันที่จริงแล้วหมู่บ้านกู่ลู่มีสัญญาณโทรศัพท์มือถือ ข้าราชการในหมู่บ้านหลายคนก็มีโทรศัพท์มือถือ แต่เพราะว่าที่นี่ไม่มีไฟฟ้า ชาวบ้านเลยต้องซื้อแบตเตอรี่ไว้หลายๆก้อน พอใช้หมดแล้วต้องลงจากเขาหลายชั่วโมงไปชาร์ทแบ็ตที่สถานีรถไฟ เปาถังเทาคิดว่าอย่างนี้ไม่ได้การ ทำไมไม่คิดหาวิธีการนะ? ถ้ามีไฟฟ้า ต่อไปอาจสอนเด็กๆให้ใช้คอมพิวเตอร์ได้ เขาจึงตัดสินใจลงเขาไปขอความช่วยเหลือ ในที่สุดนักเขียนจากหูเป่ยคนหนึ่งบริจาคเงินให้หมู่บ้านกู่ลู่ 4000 หยวนซื้อเครื่องปั่นไฟขนาดเล็ก ใช้น้ำจากลำธารในหุบเขาปั่นไฟ แต่เครื่องปั่นไฟ ขนาดนี้ก็ทำได้แค่ ทำให้หลอดไฟหนึ่งในห้องเรียนติดบ้างดับบ้าง และชาร์ทแบตเตอรี่ให้โทรศัพท์มือถือ แต่เหตุการณ์ครั้งนี้ก็ทำให้ชาวบ้านค้นพบว่านอกจากครูเซินแล้ว เด็กหนุ่มเปาถังเทาก็ใช้ได้ทีเดียว ครูเซินสอนเด็กๆได้แค่ #ภาษาจีน กับเลขคณิต แต่เปาถังเทาเสนอว่าเขาจะสอนภูมิศาสตร์ กับวิทยาศาสตร์พื้นฐานให้กับเด็กๆเพิ่มด้วย นอกจากนี้เขายังให้เด็กๆท่อง “กลอนซันจึจิง” (กลอนสมัยราชวงศ์ซ่งใต้ เมื่อเจ็ดร้อยปีก่อน เป็นแบบเรียนสำหรับเด็ก) และกวีนิพนธ์ขงจื๊อ ด้วย แต่เด็กนักเรียนวัยสิบสองคนหนึ่งแอบกระซิบว่า “ให้ท่องกลอนกับกวีนิพนธ์ขงจื๊อ หนูชอบให้ครูเซินสอนท่องศัพท์ภาษาจีนมากกว่า” ครูจากโรงเรียนมัธยมในท้องถิ่นบอกกับเปาถังเทาว่า เด็กที่จบมาจากโรงเรียนประถมกู่ลู่ขึ้นชื่อเรื่องความมุมานะ แต่ต่อให้เด็กพวกนี้ขยันอีกห้าเท่ากับสู้เด็กคนอื่นๆไม่ได้ เมื่อเด็กๆจากโรงเรียนประถมกู่ลู่ถูกเปรียบว่าเป็น “ไม้ผุเอามาแกะสลักไม่ได้” เปาถังเทาได้แต่กลั้นความโกรธไว้ แล้วบอกกลับไปว่า “แม้แต่ส้วมชักโครก คอมพิวเตอร์ หรือรถยนต์ เด็กน้อยเหล่านี้ก็ไม่เคยเห็น” เขารู้ดีว่าอุปกรณ์การสอนของโรงเรียนแทบจะไม่มีอะไรเลย สภาพเช่นนี้เด็กจะเรียนรู้ได้อย่างไร หลี่ ฮวาน นักเรียนหญิงอายุ 12 คนหนึ่ง บอกว่า เรื่องที่เธอภูมิใจที่สุด คือได้ออกไปที่ตัวตำบล และเห็นรถยนต์จริงๆ ทำให้เด็กน้อยตั้งความหวังว่า การได้ขับรถ คือความใฝ่ฝันสูงสุดของเธอ บนดอยไม่มีโรงเรียนมัธยม ต้องลงมาจากภูเขาจึงมีโรงเรียนมัธยมสองแห่ง แต่สภาพก็แออัดมาก แทบจะรับนักเรียนเพิ่มไม่ไหว ปีนี้มีเด็ก 12 คนจบจากโรงเรียนประถมกู่ลู่ เพื่อให้เด็กเหล่านี้ได้เรียนต่อมัธยมต้น ครูเซินกับเปาถังเทาขึ้นๆลงๆเขานับครั้งไม่ถ้วน จนในที่สุดก็ส่งเด็กๆเข้าเรียนได้. เดือนกันยายนที่แล้ว “หยางเฟย” รุ่นน้องของเปาถังเทาก็มาเป็นอาสาสมัครที่โรงเรียนกู่ลู่อีกแรงหนึ่ง เธอยังสอนวิชาดนตรีให้เด็กๆด้วย แต่เธอพบว่า เด็กทั้งชั้นร้องเพลงได้เพลงเดียว เป็นเพลงที่ครูเซินสอนร้องด้วยทำนองแปล่งๆ ที่ชื่อว่า “พรุ่งนี้ต้องดีกว่า” หวังเฟยจึงสอนเด็กร้องเพลงชื่อว่า “เสียงเพลงและรอยยิ้ม” ถือว่าเป็นเพลงเพื่อต้อนรับผู้มาเยือน ครูเซินบอกว่า เขารู้สึกซาบซึ้งกับเด็กหนุ่มสาวสองคนนี้มาก ที่มาช่วยเขาแบ่งเบาภาระ กลางเดือนตุลาคมที่ผ่านมา อาสาสมัครและนักข่าวนำเสื้อกันหนาวมาให้กับเด็กๆ ต่อหน้ากล้องถ่ายรูปเด็กมีท่าทีตื่นเต้น เก้ๆกังๆ แต่พอได้สวมเสื้อกันหนาวตัวใหม่ ใบหน้าของเด็กๆก็มีรอยยิ้มเปื้อนอยู่ แต่ หยางเฟย กลับรู้สึกกังวลอยู่ลึกๆ คนใจบุญเอาของมาแจกมากมาย แต่ไม่เคยมีใครเอาใจมาแจก ทุกครั้งที่มีคนแปลกหน้ามาเยือน แววตาของเด็กๆต่างเต็มเปี่ยมด้วยความหวัง แต่คนเหล่านั้นมาแล้วก็จากไป ทิ้งไว้ก็เพียง แววตาที่หมดหวังของเด็กๆ หากเป็นเช่นนี้ต่อไป เป็นไปได้ไหมเด็กๆเหล่านี้จะเคยชินกับการคอยแต่พึ่ง “น้ำใจ” จากคนอื่น หยางเฟยยังไม่คุ้นเคยกับชีวิตที่หมู่บ้านกู่ลู่มากนัก โดยเฉพาะยามค่ำคืนอันมือสนิทที่เธอต้องเเอบอยู่ที่มุมหนึ่งของห้องเรียนเพื่ออาบน้ำ ค่ำคืนบนเขาอันหนาวเหน็บ ทำให้เธอต้องแอบร้องไห้อยู่หลายครั้ง เด็กๆตื่นเต้นกับดินสอสีที่ได้รับแจกเป็นครั้งแรก จนเอามาขีดๆเขียนๆบนผนังเล่น จนครูเซินต้องเอ็ดเป็นภาษาถิ่น “คงมีแต่ครูเซิน ที่เอาเด็กๆพวกนี้อยู่” ชาวบ้านคนหนึ่งพูดออกมา “วันหนึ่งครูเปากับครูหยางก็ต้องจากไป ผมรู้ดี ผมก็ได้แต่หวังว่าจะมีอาสาสมัครดีๆอย่างทั้งคู่ มาช่วยเหลือเด็กๆเหล่านี้อีก” ครูเซินพูดพร้อมรอยยิ้มอย่างจริงใจ “เด็กๆชอบครูคนไหนมากที่สุด” ใครคนหนึ่งถามขึ้นมา “ครูเซิน เพราะครูอยู่กับพวกเราตลอดมา” เด็กคนหนึ่งตอบอย่างพาซื่อ งานแปลเก่าเมื่อ 14 พ.ย. 2008 เมื่อยังไม่มี Facebook พวกนี้ไม่เข้าใจ การย้ายรวม โรงเรียนใหญ่ เราจะได้ระบบโนฮาวที่ดี มีคอมพิวเตอร์ใช้ แล้วจัดรถรับส่งถึงที่ .......... บลาๆๆๆๆ ฟ่อออง!!
ถ้าพูดถึงหลังโทษแบน 5 ปี เป็นช่วงรัฐบาลคุณปู จาตุรนต์ได้รับตำแหน่งปลอบใจเป็นรัฐมนตรีกระทรวงศึกษาแทนพงศ์เทพที่จะขึ้นชั้นเป็นรองนายกรัฐมนตรี ครั้งนี้ จาตุรนต์สานต่อนโยบายการแจกแท็บเล็ตของพรรคเพื่อไทย ซึ่งเป็นนโยบายที่ถูกโจมตีทั้งในเรื่องความเหมาะสมว่าควรจะพัฒนาครูมากกว่า รวมถึงการทุจริตที่เกิดขึ้นจากโครงการนี้ด้วย มันทำไรกัน เห็นมีแต่เรื่องอับป์แสง 555+
เด็กๆที่โรงเรียน ชื่นชอบ ค่านิยม ๑๒ ประการ ของท่านนายกมากครับ คุณครูให้ท่อนสอบหน้าชั้นเรียน ท่องสอบผ่านได้หมดทุกคน หลังจากสอบไปแล้ว ๒ สัปดาห์ เด็กๆยังจำได้
ไปเจอเอาผลงานชิ้นเอกนี้เข้า... ไม่แน่ใจเหมือนกันว่า จะนับว่า 'เป็นชิ้น เป็นอัน' ได้หรือเปล่า?... "ถอดบทเรียนเกี่ยวกับความจงรักภักดีต่อสถาบันฯ" ออกจากหลักสูตรฯ //////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////// ////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
ทำผลงานเข้าตามากมาย ไม่ว่าจะโกงแท๊บเลต ยกเลิกโรงเรียนเด็ก ซื้อรถตู้ราคาแพงเกินจริง แล้วบอกว่าพิมพ์ตัวเลขผิด
ผลงานเขานะหรอ -พยายาม ยุบรวมโรงเรียน (ดีไม่ดีไม่ทราบ) -แจกแท็บเลต (เด็กได้เรียนหรือไม่ ไม่รู้) -รวมทุกการสอบ admission ให้เหลือ ส่วนกลางอย่างเดียว (จำได้ว่าก่อนสมัย คนบางคนก็มีการสอบ ส่วนกลางอย่างเดียว) แต่ก็ยังบ่ได้ทำ ผล การศึกษาไทย เป็น อันดับ... ของอาเซียน
ดีกว่าคนที่ทำเป็นปี มีแต่คนด่า จำได้เห็นออกทีวีครั้งแรกหลังได้เป็นเจ้ากระทรวงศึกษา ไปเป็นประธานร่วมในงานพิธีโปรยกุหลาบบ้าบออะไรซักอย่างของลัทธิจา่นบิน ตอนนั้นคิดเลยว่าอนาคตกระทรวงศึกษาล่มจมแน่
ไอ้อ๋อยเอ๋ง ไอ้กัปปะ ในฐานะที่เป็น อดีต รมต. เวลาจะวิจารณ์ผลงานคนอื่น ช่วยทำตารางเปรียบเทียบกับผลงานของตน ในระยะเวลาเดียวกัน ออกมาด้วยซิ ไม่ใช่ออกมาเห่าหอนปากเปล่า
อันนี้นับมั๊ยครับ... http://hilight.kapook.com/view/109264 ทั้งนี้สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน (สพฐ.) ได้รับการจัดสรรงบประมาณรายจ่ายประจำปีงบประมาณปี 2555 จากงบแปรญัตติ เป็นจำนวนเงินกว่า 600 ล้านบาทว่า เพื่อกระจายให้กับโรงเรียนใน 17 จังหวัด รวม 358 โรงเรียน ในการจัดสร้างสนามฟุตซอลประจำโรงเรียน แต่จากการตรวจสอบของ ป.ป.ท. พบว่า การก่อสร้างสนามฟุตซอลของโรงเรียน 39 จาก 50 แห่งในจังหวัดนครราชสีมา ล้วนไม่ได้มาตรฐาน ขณะที่การสุ่มตรวจสอบโรงเรียนในพื้นที่จังหวัดอุตรดิตถ์และบุรีรัมย์ พบว่ามีการก่อสร้างที่ได้มาตรฐานมากกว่า
โครงการให้ครูไปค่ายธรรมะนี่สมัยนี้หรือสมัยก่อนหน้าหว่า? คุ้นๆว่ามีเกี่ยวกับเรื่องปรับหลักสูตร/ตำรา ให้เด็ก"เรียนรู้"ประชาธิปไตยด้วยมั๊ง? แล้วก็รมต.คนไหนไม่แน่ใจ รู้สึกจะมีไปปราศรัยในสนามราชมัง. ทั้งที่นอกสนามมีเหตุเกิดกับนศ.?
ความคิด คำพูด แต่ละอย่างของคน คนนี้ เหมือนคนปัญญาอ่อนเข้าไปทุกที จากนักการเมืองที่ดูท่าน่าจะมีอนาคตไกล พอหันไปเป็นขี้ข้าของนายใหญ่ ก็ลดเกรดตัวเองลงเรื่อยๆ กลับกลายเป็น คนที่มีราคาพอๆกับ เต้น ตู่ โกหก บิดเบือน หน้าด้าน ครบสูตร นายมันยุแหย่ให้คนไทยแตกแยกมาตลอด เป็น 10 ปี จนคนไทยต้องมาฆ่ากันเอง เป็นการแตกแยกที่รุนแรงที่สุด ในประวัติศาตร์ชาติไทย แล้วมันดันมาด่าคนที่เขาพยายามแก้ไข......อ่านแล้วสมเพช เวทนาความคิด ไอ้คนสมองกลวง
เรื่องที่ตระกูลมัน สูญพันธุ์ไปจากสนามการเมืองแปดริ้ว ไม่ได้ทำให้มันสำเหนียกอะไรขึ้นมาบ้างเลยนะ ไอ้เหลี่ยมนี่มันเหมือน โค้ชห่วย ๆ ที่มีหน้าที่ ทำลายนักกีฬา จริง ๆ ไม่ว่าใครที่พอมีฝีไม้ลายมืออยู่บ้าง พอมาให้ไอ้เหลี่ยมเป็นโค้ชให้เท่านั้นแหละ ฉิบหายตกต่ำหมดอนาคตทุกคน
มันทำให้คนไทยเป็นล้าน ยอมรับการกลายพันธุ์ การเปลี่ยนสถานะ ได้ด้วยนะครับ ****จากคนกลายเป็นสัตว์มีเขา ****จากเป็นคนที่มีอิสระเสรี กลับยอมเป็นขี้ข้า เป็นไพร่ นับถือความสามารถด้านเลวของมันจริงๆ
พชรปพน พุ่มประพันธ์ ที่นี่คือโรงเรียนตู้คอนเทนเนอร์ อยู่ในที่พักคนงานก่อสร้าง พอพ่อแม่ไปทำงาน เด็กๆก็จะมาเรียน ใครไม่ได้ดูสด ตอน 06.00กับ06.15 มีเข้าสดอีก 07.50นะครับ เป็นที่แรกในไทยและมีที่เดียวด้วย เป็นข่าวเช้านี้ ช่อง 3SD ทั้นรัดถะมนตี รู้มั้ย รร. นี้อยู่ไหน???
ผลงานเด่นที่ อดีตรัฐมนตรีศึกษาฯ ท่านนี้ทำไว้จำติดตาติดใจ ลองย้อนหาข่าวที่ รัชมังคลา ปลายปีก่อนดูครับ เด่นมาก ส่วนจะเด่นในเรื่องใดนั้นสุดแล้วแต่ ทุกท่านจะพิจารณา
เพราะความชั่วร้ายลุกลามใหญ่โต สิ่งดีๆหลายอย่างจึงบังเกิดขึ้นในส่วนที่ยังเหลืออยู่ ดังเช่น โรงเรียนเล็กๆ แห่งนี้
สมาชิกพรรคนี้ปากกล้ามาก กล้าติคนอื่น แต่ทีตัวเองไม่กล้าแถลงผลงานมีอะไรดีๆบ้าง 2 ปีผ่านไป ทุกกระทรวงไม่มีผลงานเลยเหรอถึงไม่กล้าแถลง
